Ποιος έχασε;

Τρίτη, 15 Ιουνίου, 1999

Όσο και αν πληγώνονται.
Οι ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΝΤΙΜΟΙ πολιτικοί αγώνες δεν δακρύζουν. Δεν οπισθοχωρούν. Δεν πληγώνουν.
Όσο και αν αδικούνται.
Οι ΣΗΜΑΙΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ δεν κατεβαίνουν. Δεν υποστέλλονται. Δεν αδικούν.
Όσο και αν πονάνε. Αν προδίδονται.
Οι ΙΣΧΥΡΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ δεν γονατίζουν. Δεν ικετεύουν. Ποτέ δεν προδίδουν.
Δεν είναι πρώτη φορά που η Ιστορία ειρωνεύεται την Ιστορία.
Δεν είναι πρώτη φορά που η ελπίδα καταδιώκεται από την ελπίδα…
Δεν είναι πρώτη φορά που η Ελλάδα πυροβολείται από την Ελλάδα!..
<<Δις εις θάνατον>>.
Η πολιτική ποινή του λαού για τον Αντώνη Σαμαρά. Η πρώτη το ’96. Η δεύτερη προχθές. Ο λαός δύο φορές, άκριτα, σερβίρισε το πικρό του ποτήρι…
Δεν είμαι ψυχίατρος. Δεν ξέρω.
Αν ο Έλληνας παραπλανήθηκε. Αν, για άγνωστο λόγο, δυστρόπησε. Ή αν, για άγνωστη αιτία, θύμωσε.
Αυτό που ξέρω είναι ότι δυο φορές λάθεψε. Δυο φορές αδίκησε. Δυο φορές έβλαψε την Πατρίδα του.
Γιατί, αυτές τις ώρες, ο πληγωμένος ηγέτης μπορεί να μη θέλει να δει μπροστά του άνθρωπο. Μπορεί να είναι έτοιμος να πάρει αποφάσεις που ΠΟΤΕ δεν θα ήθελε να πάρει.
Μπορεί να στραγγίζει την ψυχή του ο σκληρός πόνος της αχαριστίας.
Αλλά ποτέ δεν θα πει πικρή λέξη για κανένα.
Ούτε για τους <<στενούς φίλους>> που τον πρόδωσαν. Ούτε για τους αντιπάλους που τον κατασυκοφάντησαν. Ούτε για το λαό που τον φαρμάκωσε. Που τον ακινητοποίησε.
Ο Αντώνης Σαμαράς ξέρει. Ότι τα πολυβόλα πολέμου στήθηκαν κατά της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ που σήκωσε.
Ξέρει. Ότι στήθηκαν κατά της πολιτικής απελευθέρωσης της χώρας ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΠΡΑΞΗ με οδυνηρές πολιτικές αποφάσεις.
Ξέρει –και ξέρουν- ότι τον ίδιο δεν μπορούν ποτέ να τον λυγίσουν. Να τον βάλουν στο χέρι…
Δεν είναι χαμένος ο Αντώνης Σαμαράς. Χαμένη είναι η Πατρίδα. Χαμένος είναι (και ας μην το βλέπει ακόμα) ο ίδιος ο λαός.
Ο λαός που σιώπησε στην πολιτική Ελλάδα τη φωνή της Ελλάδας!
Ο λαός που αφόπλισε τον ηγέτη της καθαρής θέσης. Του καθαρού οράματος. Της αλύγιστης αντίστασης στις κρυφές πολυπρόσωπες δυνάμεις. Που, νυχθημερόν, ταπεινώνουν και συρρικνώνουν τη χώρα του.
Δεν έχασε ο Αντώνης Σαμαράς. Έχασε η Πατρίδα.
Κέρδισε το σάπιο συνεταιριλίκι της διαπλοκής.. Κέρδισε, προς το παρόν…
Του εύχομαι να βγει γρήγορα. Από την απάνθρωπη ερημιά που τον κυκλώνει.
Να θυμηθεί τον ποιητή:
<<Και δεύτερη ψυχή αν είχα, θα την έδινα ΜΟΝΟ στην Πατρίδα μου>>!


Τότε και τώρα

«Έχασε προς το παρόν», προειδοποιούσε τότε το άρθρο.

Σήμερα (δώδεκα χρόνια μετά) νίκησε.

Έχει πολιτικό ρόλο κορυφής.

Χρέος, υπέρβαρης ευθύνης, απέναντι στην Πατρίδα.

Φαντάζει, «αντί» ελπίδας στην υπό ξένη καθοδήγηση κυβέρνηση των Αθηνών σε δριμύτατους καιρούς…

Που αν χαθεί ο έλεγχός μας στο Αιγαίο (κανένας δεν δείχνει να καίγεται) τότε η εθνική μας ήττα θα είναι χειρότερη και από την Μικρασιατική καταστροφή.

Όλοι το ξέρουν.

Χωρίς Αιγαίο αυτομάτως η χώρα υποβαθμίζεται διεθνώς σε κάποιο γεωπολιτικό τίποτα. Ίσως, και πίσω από την Αλβανία!!!

Υπάρχει. Δεν είναι υπερβολή ή κινδυνολογία. Η άμεση διπλή απειλή κατά της οικονομίας μας και  της εδαφικής μας ακεραιότητας.

Υπάρχει, όντως, στα νώτα μας διπλή οπλισμένη βόμβα. Το πότε θα σκάσει; Ο Θεός να βάλει το χέρι του.

Αυτή είναι  η αλήθεια. Όσο και αν πονάει.

Αν, λοιπόν, και αυτός, ο επικεφαλής της Αντιπολίτευσης δεν ορθώσει Ελληνικό ανάστημα στη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη –σκιά της Μέρκελ…

Αν και αυτός, δεν αποκαλύψει ότι οι «μασκοφόροι της αλληλεγγύης» υπερτοκίζουν σαν στυγνοί τοκογλύφοι τη δήθεν εταιρική συμπαράστασή τους…

Και αν (το κυριότερο), δεν προειδοποιήσει στα ίσα το Βερολίνο ότι βρίσκεται στα δικά μας χέρια το τηλεχειριστήριο ανατίναξης της Ευρωζώνης των μεγάλων γερμανικών κερδών…

Τότε, θα χαθεί και το έσχατο χαρτί της νόμιμης αυτοάμυνας: «Με σπρώχνεις στην άβυσσο, σε παίρνω μαζί μου».

Όλοι το ξέρουν.

Ότι τα γερμανικά δάνεια ύψους 180 δις. ευρώ στην Ελλάδα (από τρεις τράπεζες μόνο για εξοπλισμούς με τις παράπλευρες μίζες) καλύπτουν το μεγαλύτερο κομμάτι του χρέους που σήμερα μας αφανίζει. Εξαιρώ από αυτόν τον υπολογισμό το περιβόητο κατοχικό δάνειο (των 120 περίπου δις.) που μας πήραν με το πιστόλι στον κρόταφο οι ναζί. Ένα δάνειο μέγα αναπάντητο ερώτημα για την Ιστορία: Γιατί ποτέ δεν εισπράχθηκε; Γιατί ποτέ κανένας από τους δικούς μας καπεταναίους των περασμένων δεκαετιών δεν τόλμησε να διεκδικήσει; Γιατί ποτέ κανένας δεν υποχρέωσε το Ράιχ να πληρώσει;

Καλημέρα θλίψη. Ίδια μουγκαμάρα, ίδια ακινησία, ίδια ατολμία και σήμερα.

Και ρωτώ: Αλήθεια τελικά τι είμαστε; Γενναιόδωροι φτωχοί ή φοβισμένοι κουτοπόνηροι;

Πώς να δεχθείς ότι είναι μόνο ανικανότητα… Όταν αυτό το ποσό που δικαιούμαστε δείχνει, αυτές τις ώρες, σωτήριο. Γιατί είτε με αποπληρωμή είτε με συμψηφισμό θα έβγαζε με τη μία τη θηλιά από το λαιμό και της χώρας και του καταδιωκόμενου πολίτη.

Πρώτοι δανειστές μας, οι οφειλέτες μας Γερμανοί. Με πωλήσεις και υπερτόκους- χρυσάφι.

Τα όπλα που μας καταχρέωσαν μπούκωσαν από τις μίζες.

Δεν είναι ετοιμοπόλεμα. Ίσως, και δεν εκπυρσοκροτούν…

Τα πανάκριβα υποβρύχια (που βούλιαξαν το χρέος) αντί για ευθεία παίρνουν κλίση. Γέρνουν…

Το πολύ «λάδωμα» παραγλιστράει. Αγορά για φούντο. Μαζί και εμείς!

Μας καταχώρησαν: Οι ηλίθιοι οφειλέτες,

Και τώρα μας ζητούν και τα ρέστα: Ξαναπληρώστε.

Νέο τσεκούρι στις πετσοκομμένες αμοιβές σας. Στις συντάξεις σας. Στις αποδοχές σας. Στο 13ο μισθό σας μέχρι εικοστής γενιάς.

Ξαναπληρώστε…

Πάντα εμείς. Εισπράκτορες πάντα αυτοί.

Αλλά κάποιος ας θυμίσει στους εισπράκτορες.

Κραχ εδώ σημαίνει ταυτόχρονη κατάρρευση και εκεί. Χτύπημα κατευθείαν στα μάτια του γερμανικού τσαμπουκά. Νάτο το όπλο μας. Που τρέμουν.

Η κάθε Μέρκελ το ξέρει. Και οι εδώ το ξέρουν. Όμως, σιωπούν. Πάλι, δεν τολμούν. Παρουσιάζονται, για μία ακόμη φορά σε ώρα κινδύνου, ελάχιστοι, κοντόφθαλμοι, ασήμαντοι. Επικίνδυνοι!

 

ΕΘΝΙΚΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

 

Καταπέλτης, ο πρώην Γερμανός καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ επιβεβαιώνει (με νέες δηλώσεις του – 18/02/2011) πέρα ως πέρα το άρθρο μου και  μάλιστα την ίδια στιγμή που το έγραφα.

Προειδοποιεί τους Ευρωπαίους:

«Κινδυνεύει, η Ευρωζώνη και οι δανείστριες γερμανικές, αγγλικές και γαλλικές τράπεζες αν δεν σωθεί η Ελλάδα.»

Και προσθέτει:

«Δεν γράφει κανείς ότι το να στηριχθεί η Αθήνα είναι προς το συμφέρον του ευρώ και των Ευρωπαίων δανειστών της.»

Χτυπάει, συναγερμό κινδύνου. Είναι σαν να λέει στην σημερινή Ευρώπη των ηγετίσκων…

Προσέξτε, αν σπρώξετε τους Έλληνες στον γκρεμό θα σας πάρουν μαζί τους.

Εθνική μελαγχολία.

Ένας, διεθνούς ακτινοβολίας, Γερμανός μιλάει σαν Έλληνας πρωθυπουργός.

Ο δικός μας που είναι;

 

Το μνημονιόπληκτο Πασοκ και ο αεροστρεφόμενος προκαθήμενός του, ο γνωστός κύριος «άλλα αντ’ άλλων» (και υπέρ και κατά ΔΝΤ) νομίζουν ότι θα κρατήσει επ’ άπειρον το παραμύθι των δήθεν σωτήρων…

Παριστάνουν την εξουσία. Οι υπουργοί αποφασίζουν. Το πράσινο ψέμα που είναι η δεύτερη φύση τους δεν τους αφήνει να παραδεχθούν…

Ότι είναι «υπηρετικό προσωπικό» των ξένων δραγουμάνων που πηγαινοέρχονται με εντολές. Άμεσης εκτέλεσης.

Υποκρίνονται. Δεν θέλουν να βλέπουν… Ότι είναι κυβέρνηση γλάστρα υπό κατοχικό καθεστώς.

Όποιους ενοχλεί αυτή η ξεροκέφαλη πραγματικότητα. Περαστικά τους! 

Έτσι. Μία ολόκληρη κοινωνία αφήνεται ολόγυμνη στα σαγόνια της κρεατομηχανής του Δ.Ν.Τ.

Δεν εννοούν να καταλάβουν. Ούτε οι μέσα, ούτε οι έξω. Ότι έτσι, εξωθούνται άνθρωποι και κοινωνίες στο μη παραπέρα. Στο «αμήν». Στο τέλος της λογικής.

Ότι έτσι, ιστορικά πυροδοτούνται οι εμφύλιοι πόλεμοι. Που τελικά αποτελειώνουν τη δική τους χώρα.

Αν και αυτός, ο επικεφαλής της Αντιπολίτευσης δεν ταρακουνήσει το τραπέζι αποφάσεων των Βρυξελών και ΔΕΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ έντιμη έσω-ευρωπαϊκή τελική λύση…

Αν δεν κατονομάσει, έναν προς έναν, τους δανειστές μας…

Και αν δεν υπογραμμίσει ότι έδιναν προθύμως τα σούπερ δάνεια για να πουλήσουν όπλα…

Τότε, θα μας καταπιεί η παγκόσμια τοκογλυφία που μας τη λένε με το ψευδώνυμο ελεύθερη αγορά.

Αυτή που ελεύθερη και ωραία σκοτώνει λαούς. Σβήνει έθνη. Διαγράφει Ιστορίες.

Αν και αυτός, δεν βγει γρήγορα με σχέδιο, απόφαση και στόχο μπροστά…

Και αν συνεχίσει να χάνει χρόνο και οξυδέρκεια στη φθορά μίας παρείστικης καμαρίλας…

Τότε, μετά το «λεφτά υπάρχουν» που έφερε την καταιγίδα του χρέους θα  ακούμε ανέκδοτα. Όπως την άλλη πλευρά να μας λέει: «Ποια κρίση; Εμείς θα μηδενίσουμε σε ένα χρόνο το έλλειμμα». Ε’ να λοιπόν κτυπήσαμε φλέβα. Το Νόμπελ Οικονομίας έρχεται στην Ελλάδα. Δεν κάνω πλάκα. Άλλοι μας κάνουν…

Αν τέλος και αυτός, χαριστεί στη διαπλοκή-μήτρα της διαφθοράς- (των ίδιων και των ίδιων ατόμων) που στη δεκαετία του ’90 κατήγγειλε δημόσια (ορθώς) ότι διαφεντεύει τις αποφάσεις της χώρας…

Τότε, μπορεί να χαθεί η μοναδική, αυτές τις ώρες, ευκαιρία του τόπου.

Επιμένω. Αν αυτός ξαναμετρήσει τις ευθύνες του και απελευθερωθεί από τους ψιθυριστές της εύκολης τακτοποίησης που πριν σιχαινόταν…

Τότε μπορεί, γιατί έχει το μέταλλο, να αστράψει αρχηγικό σοκ μεγάλων πρωτοβουλιών που χρειάζεται, ΤΩΡΑ, όσο τίποτα η Ελλάδα.