Χρονογράφημα της Αλίκης Αλεξίου

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ 2006.

Στις αυλές, στους κήπους, στα πάρκα χιλιάδες φωτάκια –άτακτα ριγμένα σαν από ελικόπτερο- σκάλωσαν στα δέντρα, στις μάντρες κι αναβοσβήνουν αγχωμένα. Πρέπει να ξεπεράσουν τα φώτα του γείτονα…

Η γιορτή ανάβει. Πρόκληση το σπίτι του περιοδικού, το αυτοκίνητο της διαφήμισης, τα εκθέματα  της βιτρίνας. Όλοι σε αγώνα δρόμου για τα αποκτήματα.

Όταν γιορτάζει ο Χριστιανισμός, αγριεύει το εμπόριο.  Πολλά τα καθημερινά έξοδα, μεγάλη η σπατάλη. Κι η τηλεόραση να μπάζει κάθε μέρα στα σπίτια το πεινασμένο παιδάκι της Σομαλίας, το ορφανό της Σερβίας, το σκοτωμένο του Ιράκ. Σφίγγεται η καρδιά.

Ευτυχώς υπάρχουν οι διαφημίσεις. Ποτά για το γιορτινό τραπέζι. Ποτά καταρράχτες, σε χρώματα πολύτιμων λίθων, για τη λήθη. Κι οι τράπεζες χορηγούν δάνεια, σχεδόν «χαρίζουν». Διεκδικούν την πελατεία, επιπλήττουν τον καταναλωτή για την αδικαιολόγητη απροθυμία. Χορεύουν μπροστά του επιτόκια, δόσεις…

Στην οθόνη τώρα,  σοκ και δέος στο Ιράκ. Δήμιοι περνάνε, στο μαύρο κολάρο που τυλίγει το λαιμό του μελλοθάνατου την αγχόνη. Ο Μπους προβάρει το άσπρο κολάρο. Μ αυτό θα εκφωνήσει το πρωτοχρονιάτικο διάγγελμα. Για την ειρήνη.

Κι άλλες ειδήσεις. Επίθεση αυτοκτονίας στη Ραμάλα. Νεκροί πολλοί κι ανάμεσά τους παιδιά, τονίζει ο ρεπόρτερ. Φόβος πλημμύρας, μνήμες ξηρασίας στη Σομαλία. Μανάδες με πολύχρωμες μαντίλες κρατούν αμήχανα τα παιδιά τους στη αγκαλιά. Παπαρούνες και θάνατος στο Αφγανιστάν. Όπιο και τέσσερις χιλιάδες νεκροί.

Καναλάρχες, ειδησάρχες, έλεος. Δείξτε την είδηση της χρονιάς.

Βραβείο Νόμπελ σε τραπεζίτη. Στον τραπεζίτη των φτωχών. Να μπει η εικόνα του δίπλα στο αστέρι. Να δίνει χαρά. Λίγη γιορτή τη δικαιούμαστε. Εμείς που πιστέψαμε πως ο Ηρώδης πέθανε.

ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ, 2008.

Στην Παλαιστίνη, στη Γάζα. Άνοιξαν οι ουρανοί. Διερράγησαν τα άστρα. Άστραψε και βρόντησε. Το μελαψό παιδί έστρεψε τα μάτια του στο στερέωμα, έκθαμβο.  Κι ύστερα…

Ο πατέρας σήκωσε το παιδί ψηλά σα λάβαρο, να το δει ο Θεός. Σχηματίστηκε πομπή, λαοθάλασσα και περνά στα λασπωμένα σοκάκια, δίπλα στις ισοπεδωμένες φάτνες. Πάγωσαν τα ζώα. Το Βρέφος για άλλη μια φορά τετέλεσται. Κι η Παναγία σφαδάζει μοιρολογώντας. Ενώ οι άγγελοι στον ουρανό την αγνοούν, δοξολογώντας. «Ωσαννά εν τοις υψίστοις». «Και επί γης ειρήνη»  αντεύχονται αναίσχυντα οι ισχυροί της γης.

ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ, 2011.

Χιλιάδες φωτάκια αναβοσβήνουν και φέτος, στις  αυλές, στα δέντρα. Η Αγορά άνοιξε για τον άνθρωπο τις προθήκες της. Η βιτρίνα στολίστηκε για τον πελάτη. Η ταμειακή μηχανή ζεστάθηκε. Ενώ οι αγορές, οι απρόσωπες κι  απάνθρωπες, πέρασαν στο σκοτεινό τους χώρο,  το παρασκήνιο. Τα τρίγωνα ήχησαν κι οι φωνούλες των παιδιών, με τις νότες να παίζουν στις ζεστές ανάσες τους, μετρίασαν την παγωνιά του πρωινού. Στις πιατέλες πήραν ύψος οι λοφίσκοι με τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες. Το δέντρο στήθηκε και στολίστηκε με κόκκινα λαμπιόνια.

 Και το παιδί, με τα πρώτα αβέβαια βήματα, πλησίασε θαμπωμένο τα χαμηλά κλαδιά του δέντρου. Άπλωσε τα χεράκια στην κατακόκκινη μπάλα, αναγνώρισε το είδωλό του  στην αστραφτερή επιφάνεια και χαμογέλασε. Το χαμόγελο άπλωσε στον κοίλο καθρέφτη, έγινε μεσημβρινός , κύκλωσε τη σφαίρα της γης και περνώντας από τους πόλους ζέστανε τον πλανήτη. Κι έτσι η κατάκοπη γη πήρε και την επόμενη στροφή γύρω από τον εαυτό της, γεμάτη ελπίδα.

Ναι. Το παιδί χαμογέλασε. Ο Χριστός γεννήθηκε. Και φέτος!