Λουκάς Μπάρλος – Μιχάλης Αρκάδης: Δύο Ηγέτες με ένα Πάθος: Την ΑΕΚ!

 

Του είπα, για το Πρωτάθλημα,

την Αγιά Σοφιά

που χτίζεται στη Νέα Φιλαδέλφεια

 

 

Ξαφνιάζει, η ταχύτητα του χρόνου…

Συμπληρώθηκαν, 29 χρόνια.

Συνεχίζεται, το αθέατο ταξίδι του Μιχάλη. Σε άλλες άγνωστες πολιτείες.

 

Ο αγαπημένος φίλος δεν ξεχνάει.

Κάνει, και στάσεις. Σύντομες, οι απουσίες του.

Έρχεται, νύχτα αθόρυβα.

Θέλει να μάθει. Διψάει, για νέα.

 

Δεν ξεχνάει δευτερόλεπτο, την πολυαγαπημένη του οικογένεια.

Το έργο της ζωής του, όπως έλεγε.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΕΓΝΟΙΑ!

Τη γυναίκα του, Κούλα.

Την κόρη του, Αγγελική (το Αγγελάκι του).

Το γιό του, Νικόλα (ολόφτυστος, ο πατέρας του).

Το εγγονάκι του, Μιχάλη τζούνιορ.

Που μιλάει, συνεχώς, για τον παππού του.

Το είδωλό του.

 

Προχθές, έμεινε μαζί μου περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Του είπα τα νέα.

Ότι μιλάω τακτικά με την Αγγελικούλα.

Ότι όλοι είναι καλά.

 

Του είπα για το πρωτάθλημα.

Για το γήπεδο που επιτέλους κτίζεται.

ΚΑΤΑΧΑΡΗΚΕ. Μόλις άκουσε Νέα Φιλαδέλφεια.

 

 

Παλιότερα, αγρίευε όταν του μιλούσαν για γκρέμισμα του γηπέδου.

Ήταν φωτιά και λαύρα. Δεν ήθελε ούτε να ακούσει.

Επέμενε και πρότεινε μοντέρνα ανακαίνιση. Ισχυρή αντισεισμική θωράκιση.

Σύγχρονο γήπεδο. 35.000 θέσεις.

 

Για το Πρωτάθλημα που άκουσε, δεν είπε λέξη.

Το θεωρεί σύνηθες για μία ΑΕΚ.

 

Κατηγορηματικός, για το γήπεδο.

Χωρίς δικό της γήπεδο…

Είναι, ο μισός εαυτός της.

 

ΑΕΚ και Φιλαδέλφεια ίσον Πρωταθλητισμός.

 

 

19 Μαΐου 1990. Γήπεδο Ριζούπολης. Εξώκοσμο πένθος…

Η κακόκαρδη, άσπλαχνη μέρα

κτύπησε τον Ηγέτη της Ανθρωπιάς.

Τη χαρίεσσα καλοσύνη για όλους. Χωρίς ΠΟΤΕ διάκριση.

Το αστραφτερό του χάρισμα που όλοι αγαπούσαν.

 

19 Μαΐου 1990. Ο Μιχάλης Αρκάδης «έγειρε» στην εξέδρα

Η ΑΕΚ, τελευταία εικόνα στα μάτια του.

Η δεύτερη, αγαπημένη του οικογένεια.

Ο δεύτερος, εαυτός του. Η δεύτερη ψυχή του!

 

Φοβερός συγκλονισμός στο άκουσμα της είδησης. Απάνθρωπες μαύρες ώρες οδύνης.

Δεν είχα ξαναδεί τόσους διαφορετικούς ανθρώπους να ξεσπούν σε λυγμούς.

Δεν είχα ξαναζήσει τόσο ασυγκράτητο πόνο.

Τόσα πολλά σκυφτά κεφάλια που δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους.

Τόσες πολλές ματωμένες καρδιές, μαχαιρωμένες από το απίστευτο άκουσμα.

 

 

Η ευθύτητα της σχέσης του με φίλους, γνωστούς και απλούς ανθρώπους δεν είχε προηγούμενο.

Ήταν, Ο ΚΟΣΜΟΑΓΑΠΗΤΟΣ!

 

Η προσωπική μου συντριβή κράτησε πολύ καιρό. Πολλούς μήνες.

Μου ήταν αδύνατο να συμφιλιωθώ με την απουσία του.

Μέχρι που ξαφνικά, ήρθε η ευλογημένη ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ.

Η στιγμή, που η οδυνηρή απώλεια μου δίδαξαν το νόημα του πόνου και την ομορφιά ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ να ζεις συνεχώς μαζί του χωρίς να είναι. Να τον νοιώθεις ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟ δίπλα σου. Όλες τις ώρες.

Τότε, καταλαβαίνεις ότι η μνήμη όταν ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ είναι ισχυρότερη από το θάνατο.

 

Σήμερα, 29 χρόνια μετά νοιώθω όμορφα που η αγαπημένη του (και δική μου) οικογένεια.. Η Κούλα, η γυναίκα του, τα δύο παιδιά του ο Νίκος και η Αγγελική και το εγγονάκι του Μιχάλης ζουν κάθε μέρα μαζί του. Είναι εκεί -δίπλα τους- όλες τις ώρες.

 

Ποτέ, δεν έφυγε. Ποτέ, δεν θα φύγει.

Γιατί μόνο οι άνθρωποι που χάνουν τη μνήμη τους χάνονται.

Η ζωή και το έργο του έγραψαν Ιστορία. Που δεν ξεχνιέται. Όσα χρόνια και αν περάσουν.

Κέρδισαν Αθανασία, η Ευγένεια, η Καλοσύνη, η Ανθρωπιά του!

Ούτε και σήμερα, θα σου πω καληνύχτα αξέχαστε φίλε.

 

 

Ένα απόσπασμα από το βιβλίο-έκπληξη της Ιστορίας της ΑΕΚ

που κυκλοφορεί στα περίπτερα:

 

«Τι να πρωτοθυμηθείς;

Να θυμηθείς το στέκι μας στο Παρκ στο Πεδίο του Άρεως;

 

Εκεί, σχεδόν κάθε βράδυ.

Ο Λουκάς Μπάρλος, ο Μιχάλης Αρκάδης, ο υπογράφων και ο ΕΥΠΑΤΡΙΔΗΣ της ΑΕΚ Χαράλαμπος Δημητρέλος

Ο αγαπημένος μας Μπάμπης,

Η αυθεντική ποιότητα Ζωής. Η απόλυτη Ευγένεια.

Η άλλη μεγάλη Απώλεια που δεν φεύγει από τη μνήμη μου.

Ο Άρχοντας-Φίλος που μας ξετρέλαινε το χιούμορ του. Ο συναρπαστικός χορός του.

Που ομόρφυνε τη νύχτα, η συντροφιά του.

Που μας τάραζε στις κλωτσιές και κεφαλιές όταν κάναμε το λάθος και καθόμασταν δίπλα του σε ματς της ΑΕΚ. Έπαιζε μαζί με τους παίκτες…

Τη «θεϊκή» κεφαλιά-γκολ του Παπαιωάννου

(στη συγκλονιστική ανατροπή με την ΚΠΡ)

την έφαγα και εγώ στο κεφάλι από τον Μπάμπη με την ίδια ορμή.

Έμεινα, ζαλισμένος 24ωρα…

 

Συχνά, ερχόταν στο Παρκ και ο Κώστας Γενεράκης. Ο βέρος Ενωσίτης. Ο Πρωταθλητής πρόεδρος που πέρασε πολλές «σκύλες και χάρυβδες» στο σάπιο ελληνικό πρωτάθλημα…

 

Εκεί στο Παρκ, όσο πήγαινε προς το βάθος της η νύχτα

η παρέα μεγάλωνε μέχρι συνωστισμού…

Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, συνθέτες.

 Όλα, τα επαγγέλματα. Για όλα τα γούστα.

Έπεφτε και πολύ γέλιο.

Έδιναν, επιτόπου παράσταση μόλις εμφανίζονταν οι Ντίνος Ηλιόπουλος, Νίκος Ρίζος, Σωτήρης Μουστάκας, Κώστας Χατζηχρήστος. Όλοι τους, Αεκτζήδες.

 

Εκεί, στο Παρκ άκουγες τον Μπάρλο να σου λέει:

«Από όσους έχω γνωρίσει ο Μιχάλης είναι ο μόνος που έχει Λόγο που μετράει»

 

Άκουγες, τον Αρκάδη:

«Μακράν ο μεγαλύτερος ηγέτης της ΑΕΚ ο Λουκάς.»

 

Λουκάς και Μιχάλης.

Δύο διαφορετικές χαρισματικές προσωπικότητες.

Που αλληλοσυμπλήρωνε το δεσμό τους το πάθος τους για την ΑΕΚ.

 

Εκεί στο Παρκ κλείδωναν οι αποφάσεις για «μεταγραφές αεροδρομίου» όπως τις λένε σήμερα οι αθλητικογράφοι…

Το καθοριστικό θέμα του συναλλάγματος που ήταν τότε προϋπόθεση κλειδί για έρθει απέξω μεγάλο όνομα το κανόνιζε ο Μιχάλης.

 

Εκεί στο Παρκ, αποφασίστηκε το κατηγορηματικό «όχι» σε κάθε πρόταση συνεργασίας είτε από το λιμάνι είτε από την Αλεξάνδρας.

 

Εκεί, μάθαινες κάθε βράδυ πως χτιζόταν –χωρίς εκπτώσεις- η διαφορετικότητα της ΑΕΚ.

Ο μύθος, που δεν ήταν και ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μύθος!»…