Ο Νάσος Τσαγκανέλης –η δημοσιογραφική υπογραφή του Αθανασίου Νικολάου Τσαγκανέλια- ανήκει στη νέα γενιά των πολιτικών αρθρογράφων.

Γεννήθηκε στα Λεχαινά της Ηλείας. Είναι παντρεμένος με τη Φάνυ Σάμπου και έχουν δύο γιούς τον Γιάννη και το Νίκο.

Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες. Από πολύ μικρός -24 ετών- είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ. Πρωτομπήκε στη δημοσιογραφία από μαθητής της τελευταίας τάξης του Λυκείου στο παλιό «Έθνος» υπό την αρχισυνταξία του κορυφαίου δημοσιογράφου Στέφανου Κρανιώτη. Εργάστηκε σε αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά. Από το 1970 μέχρι το 1994 ήταν διευθυντής της καθημερινής οικονομικής εφημερίδας «Ημερησία». Στη δεκαετία του ’80 έγραφε το κύριο άρθρο της εφημερίδας «Ακρόπολις». Με τον τίτλο ΕΞ ΕΠΑΦΗΣ είχε καθημερινό πολιτικό άρθρο στην εφημερίδα «Αθηναϊκή» τη διετία 1998-2000. Επί σειρά ετών αρθρογραφούσε στην κυριακάτικη εφημερίδα «Το Παρόν».

Πρωτοεμφάνισε και στον αθλητικό τύπο δύο καινοτομίες:

1. Το 1973 ως διευθυντής του μηνιαίου περιοδικού «Εικονογραφημένα Σπορ» που πρώτη φορά στην Ελλάδα όλες οι σελίδες του ήταν έγχρωμες, με πορτραίτα με τη μορφή γιαγαντοαφίσας όπως παρουσιάζονταν στις προηγμένες ευρωπαϊκές εκδόσεις.
2. Το 1984, πάλι ως διευθυντής, εξέδωσε τη δευτεριάτικη αθλητική εφημερίδα «Πρωταθλήτρια» με όλες τις σελίδες της έγχρωμες-όφσετ και τετράχρωμες και –για πρώτη φορά- όλες τις φωτογραφίες-φάσεις από τα ματς.

Το 1987 εκδόθηκε το πρώτο βιβλίο του με τον τίτλο «Πρωθυπουργός Εθνικής Βλάβης» Το 1999 εκδόθηκε το δεύτερο βιβλίο του με τον τίτλο «Σε λίγο θα κρύβονται».

Το 1989 τιμήθηκε με το βραβείο άρθρου από το Ίδρυμα Μπότση και την ΕΣΗΕΑ.

Πρωτοστάτησε το 1993 στην ίδρυση της «Πολιτικής Άνοιξης» υπό την ηγεσία του Αντώνη Σαμαρά. Αν τότε, η Πολιτική Υπέρβαση που είχε τεθεί ως επείγουσα προτεραιότητα για τον τόπο από το νέο κόμμα είχε εισακουσθεί από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις…

Δεν θα είχε φθάσει σήμερα η χώρα στα πρόθυρα της πολιτικής, της ηθικής και της οικονομικής χρεοκοπίας. Που το βαρύτατο κόστος καλούνται πάλι να πληρώσουν οι πολλοί. Οι μη έχοντες. Οι αδύναμοι. Ο μόνιμος εύκολος στόχος των κρατικών ταμείων. Που πάντοτε τα αδειάζουν, χωρίς ποτέ να τιμωρούνται, οι λίγοι μεγαλόσχημοι αετονύχηδες. Που μονίμως απολαμβάνουν πολιτική προτίμηση και ασυλία από ρημαγμένες (και πλέον υπό δικαστική έρευνα) πολιτικές συνειδήσεις.