• Χρονογράφημα της Αλίκης Αλεξίου

Αφήστε με ήσυχο.

Βαλθήκατε όλοι να με ξεσηκώσετε από τον καναπέ μου!

Τα πρώτα χρόνια, νέος, ξαπόσταινα σε σκαλοπάτια και πεζούλια.

Και κατάχαμα έχω κάτσει. Αργότερα σε σκαμνάκια και καρέκλες.

΄Αντε και σε καμιά πολυθρόνα.

Κι ύστερα ήρθε ο καναπές!

Εσείς μου τον δώσατε, τρόπος του λέγειν, βέβαια.

Μου δώσατε δάνειο να τον αγοράσω.

 Ήμουν κουρασμένος πολύ. Μου ΄ρθε κουτάκι.

Πέταξα το σαλόνι της συμφοράς.

Με το προεξέχον σκληρό κάθισμα που  με την κατακόρυφη πλάτη του σε ανάγκασε να κάθεσαι σε γωνία μικρότερη από την ορθή. Το σοκολατάκι στην επίσκεψη σού στεκότανε στο λαιμό.

Το πέταξα κι εγώ το άβολο σαλόνι μου. Κι όλοι οι νεοέλληνες.

Το σαλονάκι του δοσά και  των δόσεων.

Κι ήρθαν οι καναπέδες των δανείων και των ονείρων! Στην ώρα τους πάντα.

΄Ημουν πολύ κουρασμένος.  Και κάθισα.  Για πάντα. 

Απέναντι η συμβία μου, η τηλεόραση.

Ανανεωμένη κι αυτή. Τεράστια σαν αγκαλιά, πολύχρωμη σαν όνειρο.

Με ειδήσεις για γέλια κι έργα για κλάματα.

Πλήρες πρόγραμμα. Δουλειά και καναπές. Καναπές και τηλεόραση.

Την ίδια μέρα μπήκαν στο σπίτι. Κι έδεσαν μεταξύ τους.

Αναπαυτικός ο καναπές, βουλιάζεις.

Σ΄ ό,τι θέλεις. Στα πούπουλα, στο όνειρο, στην αμαρτία.

Απολαυστική η τηλεόραση. Εκμαυλιστική σαν μουσική των Σειρήνων.

΄Ηρθαν κι έδεσαν λοιπόν.

Ο ποδοσφαιριστής μου σουτάρει μόνο για μένα. Μου κλείνει και το μάτι.

Πρόσεχε, φίλε, μου γνέφει, μην πάρει η μπάλα την μπύρα σου. Και το σουβλάκι δίπλα.

 Οι θεές Αφροδίτες όλες δικές μου. Εμένα κοιτάνε με λαγνεία. Χόρτασα μπούστο. 

Εγώ που είχα τρομάξει να παραβιάσω το πάνω κουμπί της καλής μου.

Κι εδώ που τα λέμε, όχι μόνο μπούστο… ΄Ο,τι δε χόρτασα στη ζωή μου σε πλατείες, καφενέδες, σοκάκια και  υπογειάκια, το χαίρομαι στον καναπέ μου.

Και θα δω κι άλλα, πολλά κι ακατάλληλα. Σκάνδαλα και όργια.

Όλα τα απολαμβάνω από τον καναπέ μου.

Πρωταγωνιστής εγώ. Σκηνοθέτης και παραγωγός εγώ.

Και προαγωγός…το πρόγραμμα εγώ το  καθορίζω.

Εγώ επιλέγω και  απολαμβάνω κι εσείς με μετράτε.

Αφήστε με, λοιπόν, ήσυχο, να απολαύσω από τον καναπέ μου τον κόσμο που φτιάξατε εσείς εκεί οι επάνω όσα χρόνια εγώ αγωνιζόμουν σκυφτός εδώ κάτω.

Μόχθος κι ελπίδες, αγώνες και προσδοκίες.    Όλα στο χαμό!

Αφήστε με, τώρα, να απολαύσω τον κόσμο που φτιάξατε, έτσι που με φτιάξατε.