• Χρονογράφημα της Αλίκης Αλεξίου

Είμαι στην εντατική.  Στις Βρυξέλλες.  Ελληνίδα ασθενής.  Η πιο σοβαρή περίπτωση και γι’ αυτό  η πιο ενδιαφέρουσα.

Υποβλήθηκα σε πολλές εξετάσεις, εξειδικευμένες και επώδυνες. Διαγνώσεις  πάμπολλες κι αλληλοσυγκρουόμενες. Τα αποτελέσματα αποκαρδιωτικά. «Φοβούνται» πως είναι αργά για μένα. Ανίατη η περίπτωσή μου, λένε.  Στοιχημάτισαν, μάλιστα στο θάνατό μου.  Σκληρά στοιχήματα έπεσαν.

Σήμερα, όμως, γίνεται  ιατρικό συμβούλιο  κ ο ρ υ φ ή ς.  Άνοιξα ανήσυχη τα μάτια μου. Στέκονταν όλοι από πάνω μου. Και, ε π ι τ έ λ ο υ ς, αποφάνθηκαν. Μπορεί και να γίνω καλά, είπαν! Καθόρισαν και τη θεραπευτική αγωγή. Αλλά, με προειδοποίησαν ότι η θεραπεία θα κρατήσει χρόνια, γιατί είναι πειραματικής μορφής. Τόσα πολλά χρόνια, που μπορεί και να μη ζω, για να χαρώ τη γιατρειά μου! Αναπήδησα από  παράλογη χαρά, αλλά με ενημέρωσαν πως η θεραπεία, εκτός από μακροχρόνια, θα είναι και πολύ δαπανηρή. Πολύ πάνω από τις δυνάμεις μου. Κοίταξα τα παιδιά μου με απόγνωση. Αυτά θα πληρώνουν και για πόσα χρόνια.. Ύστερα έριξα το βλέμμα μου έξω από το παράθυρο.

 Πάντα νόμιζα πως ήμουν στο σπίτι μου. Αλλά μου εξήγησαν πως αυτό ήταν  μια από τις παραισθήσεις μου, σύμπτωμα της αρρώστιας . Είμαι, ισχυρίζονται,  χρόνια τώρα στην εντατική των Βρυξελλών.  Με μερική καταστολή των διανοητικών λειτουργιών,  εξαιτίας πακέτων φαρμάκων που μου χορηγούσαν. Και σε κατάσταση μέθης,  προνάρκωσης,  που συνηθίζεται πριν από γερές χειρουργικές επεμβάσεις. Όπως  η αφαίρεση  ζωτικών  οργάνων που σχεδιάζουν.

Εγώ και τώρα εξακολουθώ  να πιστεύω  πως βρίσκομαι στο σπίτι μου.  Όμως βλέπω ξένους να μετρούν το  οικόπεδό μου. Είναι εφιάλτης από τον πυρετό;  Αγναντεύω τη θέα , τη θάλασσα, το λιμάνι και το νησάκι απέναντι. Αλλά οι θεραπευτές μου επιμένουν. Είναι όλα δημιουργήματα της φαντασίας μου. Του άρρωστου μυαλού μου. Δεν υπάρχουν πια για μένα αυτά. Είμαι σε σύγχυση. Η κατάσταση είναι ρευστή. Το νιώθω κι εγώ.

Τώρα ταξιδεύει το βλέμμα μου στο μεγάλο δρόμο, τη λεωφόρο που με πήγαινε στην πόλη, τη μεγαλούπολη. Εκεί που βρίσκονται όλα τα καλά, τα αγαθά του τόπου μου. Θα μπορώ αργότερα, όταν αποθεραπευτώ και αν είμαι εν ζωή ακόμη ,να τον ακολουθήσω; Μήπως κι αυτή η διέξοδος γίνει απαγορευτική για μένα…

Είμαι σε πλήρη σύγχυση. Έχουν δίκιο οι γιατροί μου. Είναι οι πιο καλοί του πλανήτη. Κι όλων των ειδικοτήτων. Μέχρι και το D.N.A. μου έσπασαν. Για να δουν τη σχέση μου με το Σωκράτη, τον Αριστοφάνη, τον Περικλή. Αν πράγματι, δηλαδή, σε μένα χρωστούν τον πολιτισμό τους και τη δημοκρατία. Δε μου ανακοίνωσαν τα αποτελέσματα. Και με κοιτάζουν κάπως περίεργα. Μπορεί κι αυτό να είναι ιδέα μου.

Εγώ πάντως κελαηδάω με τα Ελληνικά μου, κελαριστά, με τ’ ανοιχτά φωνήεντα και τα υγρά σύμφωνα – μουσική πανδαισία-σαν χορικό αρχαίας τραγωδίας. Είναι παραλήρημα, λένε. Σύμπτωμα κι αυτό της αρρώστιας μου. Εδώ όμως κάνουν λάθος. Το μοιραίο λάθος!

 Δεν είναι παραλήρημα. Είναι η αισιόδοξη φύση μου που μιλάει.  Η γερή μου κράση που αντιστέκεται. Το πάθος για τη ζωή που φωνάζει. Η αγάπη για την ομορφιά και τη δικαιοσύνη που με πλημμυρίζει. Θα γίνω απολύτως καλά. Το νιώθω.

Είμαι «από καλή γενιά», το  λέει και ο ποιητής μου!