Χρονογράφημα της Αλίκης Αλεξίου

 Χιλιάδες χρόνια, χιλιάδες αγελάδες έβοσκαν αμέριμνες κάτω στη λιακάδα «μικρά χόρτα και μεγάλα» και δεν απασχόλησαν ποτέ, απ΄ όσο ξέρω, τα ΜΜΕ της εποχής (κήρυκες και ντελάληδες).

Βέβαια, στους Ανατολικούς πολιτισμούς ανέβηκε το είδος σε ιερό βάθρο, λατρεύτηκε. Γιατί όταν υπάρχει πολιτισμός, ο άνθρωπος αναγνωρίζει  και ιεραρχεί τις αξίες και σέβεται μέχρι λατρείας τη φύση και τα πλάσματά της. Αλλά όπως συμβαίνει με όλα τα είδωλα, ήρθε η αποκαθήλωση και από το μεσουράνημα περιορίστηκε στο μασούλημα.

Γιατί  – τώρα μεταξύ μας – μια αγελάδα όσο λογική και ψυχικά ισορροπημένη κι αν είναι, αποτελεί θέμα και θέαμα άκομψο κι αταίριαστο σ΄έναν απαστράπτοντα ‘’πολιτισμό’’, όπως ο δικός μας (ντιζάιν, κομψότητα, σικ…).

Πώς να ανέβει κοινωνικά μια αγελάδα; Στις ευτυχέστερες στιγμές της θα αποτελούσε το μπον-φιλέ στο πρωθυπουργικό γεύμα (η μόνη της σχέση με την εξουσία) ή στο εφοπλιστικό κότερο (η μόνη της διαπλοκή). Κι αν η διαφημιστική εταιρεία τής εξασφάλιζε μειδίαμα συμπαθητικό, με τη μεσολάβηση της τεχνολογίας, θα πρόβαλε και στο γυαλί.

Έτσι, την αγελάδα, τη βασική τροφό του ανθρώπινου γένους με την ανεκτίμητη προσφορά της στην παγκόσμια οικονομία, την περιφρονούσαμε. Αυτή κι όλο της το σόι, μοσχάρι, βούβαλο, βόδι (προσφωνήσεις γεμάτες υποτίμηση και χλευασμό κάναμε πως δεν την ξέραμε). Και ξεχάσαμε τα ζεύγη των βοδιών, τα καματερά, που όργωσαν αχανείς εκτάσεις κι έθρεψαν αιώνες την ανθρωπότητα.

Όλα αυτά, βέβαια, όσο η αγελάδα τα΄χε τετρακόσια (όχι τα κιλά, τα μυαλά). Τρελάθηκε όμως και άλλαξε η μοίρα της. Κατέκλυσαν οι τρελές αγελάδες τις μεγαλοπρεπείς αίθουσες των Βρυξελλών, τριγύρισαν στα πολυτελή γραφεία των συνεδριάσεων, διάβηκαν με τα τρεμάμενα πόδια τους στους διαδρόμους της Βουλής, θρονιάστηκαν στα έδρανα των Κοινοβουλίων, δίπλα στους Ορεινούς, πεδινές αυτές, κι αποτέλεσαν πρώτο θέμα σε συσκέψεις κι αποφάσεις των Μεγάλων της Γης. Και μ΄όσες δυνάμεις τούς απέμειναν γέμισαν με το μεγάλο όγκο τους τη μικρή οθόνη, επισκιάζοντας τους πάντες και φτύνοντας το στίλβοντα πολιτισμό μας με την ακατάσχετη σιελόρροιά τους.

Στο προσκήνιο, λοιπόν, επί δυο χρόνια η αγελάδα, το άλογον ον. Και στο παρασκήνιο  τα έλλογα όντα, ο αμέριμνος γελαδάρης (εκτροφέας, διαστροφέας) σφυρίζει κλέφτικα αγκαζέ με τον πονηρό επιχειρηματία, που κλείνει το μάτι στον ΄΄πατριώτη πολιτικό΄΄ και δίπλα πειθήνιος ο ΄΄ανυποψίαστος΄΄ καταναλωτής.

 Όλοι …αθώοι!  Απολύτως αθώοι!

Να μια ασφαλής αλυσίδα οικονομικοοικολογικής αδιατάραχτης ενότητας…στη βαθιά διαταραγμένη μας κοινότητα.

 . Χιλιετίες ολόκληρες ο Ελληνικός λαός δημιουργούσε πολιτισμό στην ηλιόλουστη πατρίδα του.

Και δεν απασχόλησε, απ όσο ξέρω, τα Μ.Μ.Ε. της εποχής (κήρυκες και ντελάληδες), ανά το γνωστό τότε κόσμο.

Βέβαια, από τους ανατολικούς λαούς πήρε αρκετά στοιχεία.  Κι ύστερα μεσουράνησε!   Αλλά όπως συμβαίνει νομοτελειακά στην ιστορική διαδρομή των λαών,  από το ύψος του 5^ου  αιώνα πέρασε σταδιακά στην παρακμή. Σε σκλαβιά διάρκειας πρώτα και στην πλήρη αφάνεια ύστερα.

Γιατί, μεταξύ μας, ένας λαός, όσα κι αν πρόσφερε στην ανθρωπότητα, Φιλοσοφία, Θέατρο, Δημοκρατία,  αποτελεί περίπτωση ανάξια λόγου, σ΄ ένα σύστημα χρηματοκεντρικό και τραπεζόπληκτο. Κυρίως, αν ο πολιτισμός του διαπνέεται από ανθρωπιστικές και ανθρωποκεντρικές ιδέες. Ή αν δίδαξε, αγγίζοντας το θαύμα, την Επανάσταση σε μια Ευρώπη που γονάτιζε στην ιερή Συμμαχία και την Αντίσταση σε λαούς που προσκύνησαν το φασισμό. Πώς να δώσει σημασία κανείς σ ένα λαό που φυτοζωεί με δανεικά από τα πρώτα βήματα της ελεύθερης ζωής του;  Ζωή που σφράγισαν καθοριστικά οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις. Στις ευτυχέστερες περιπτώσεις θα γινόταν αναφορά στο ένδοξο παρελθόν με  ανταλλαγές  φιλοφρονήσεων σε διπλωματικές συναντήσεις.

Όλα αυτά, βέβαια, όσο η Ελλάδα δανειζόταν απερίσκεπτα κι αγόραζε  ανεξέλεγκτα τα υποπροϊόντα του πρώτου κόσμου-προορισμένα για τον τρίτο κόσμο. Πλησίασε όμως τη χρεοκοπία κι άλλαξε η μοίρα της. Κατέκλυσαν οι πτωχοί ΄Ελληνες τις μεγαλοπρεπείς αίθουσες των Βρυξελλών, τριγύρισαν στα πολυτελή γραφεία των συνεδριάσεων, διάβηκαν με πληγωμένο γόητρο τους διαδρόμους του ευρωκοινοβουλίου.  Θρονιάστηκαν στα έδρανα, δίπλα στους δανειστές, καταχρεωμένοι αυτοί… Κι αποτέλεσαν πρώτο θέμα σε συσκέψεις και κοντόφθαλμες μικρόψυχες αποφάσεις των μεγάλων της γης, με την υπό κατάσχεση πατρίδα τους. Και σε έντυπα και φυλλάδες των ετερόφωτων Ευρωπαίων  δόθηκαν ‘’τα άγια τοις κυσί’’.     

Στο προσκήνιο, λοιπόν, επί ένα χρόνο η φτωχούλα η Ελλάδα. Και στο παρασκήνιο οι κερδοσκόποι τραπεζίτες, οι αριβίστες κυβερνήτες, οι τοκογλύφοι ιδιώτες,  οι τυχοδιώκτες πολιτικοί.

Και οι ανθέλληνες …συμπατριώτες μας.

Να μια ασφαλής ενότητα οικονομικο-πολιτικής εθνικής τραγωδίας.              

Και οι ένοχοι; Θα δικαστούν στο Δικαστήριο του Καιρού, κατά το Σόλωνα; Για την ώρα όλοι …αθώοι.

Στα μεγάλα και οργανωμένα εγκλήματα καταδικάζονται μόνο τα θύματα. Ισοβίως.