• Χρονογράφημα της Αλίκης Αλεξίου

Μεγάλη υπόθεση η τέλεια εφαρμογή. Απαιτείται πολλή δεξιοτεχνία από την πλευρά του δημιουργού, ώστε τα δύο ημίσεα- μέρη ενός συνόλου- να έχουν άριστη επαφή. Κατσαρόλα και καπάκι, πόρτα και κάσα, βίδα και παξιμάδι, κλειδί και κλειδαρότρυπα.

Σε πολύ καλή μέρα επομένως πρέπει να βρέθηκε ο πλάστης, όταν σχεδίαζε την έδρα του νεοέλληνα. Τη σμίλεψε έτσι ώστε να έρθει και να εφαρμόσει τέλεια με το ομώνυμο (τυχαίο είναι;) δεύτερο σκέλος της, την έδρα-κάθισμα.

Είναι τόσο σκόπιμα «ατελής» ή «ημιτελής» η διαμόρφωσή της ώστε από το μαιευτήριο κιόλας αποζητά την ολοκλήρωσή της, το ταίρι της, το καθικάκι ας πούμε. Έτσι και βρεθεί το έτερον ήμισυ και επιτευχθεί η ευλογημένη ένωση γίνονται τα δύο σάρκα μία :  Έλληνας και κάθισμα (καρέκλα). Κι όταν λέμε κάθισμα δεν εννοούμε μόνο την καρέκλα του καφενείου(κι εδώ η ένωση πέτυχε), αλλά και την καρέκλα του δημοσίου και κ υ ρ ί ω ς την έδρα της εξουσίας.

Δεν ξέρω σε τι συνίσταται η ιδιομορφία της κατασκευής: είναι η υφή της ευαίσθητης περιοχής, οι ειδικές διαστάσεις, η διπολική διαμόρφωση ή οι προσεγμένες αναλογίες των μερών που εξασφαλίζουν την αρμονική συνύπαρξη, την τέλεια σύζευξη;

Σίγουρο είναι ότι η ευχή του δημιουργού «έσονται οι δύο… έδρες εις έδρα μία» πραγματοποιήθηκε. Κι έτσι όταν η έδρα του νεοέλληνα συναντήσει την αδελφή έδρα

            Δεν αναπαύεται αλλά επαναπαύεται

            Δεν προσηλώνεται στο έργο αλλά καθηλώνεται στο έδρανο.

             Δεν κάθεται αλλά στρογγυλοκάθεται

Και ύστερα… μα δεν υπάρχει ύστερα. Ο χρόνος ακινητοποιείται. Το παρόν απλώνεται στο μέλλον και το καταργεί. Το σύμπαν συναινεί και συντελείται το καθεστώς τού καθίσματος. Είναι τόσο ιδεώδης η σύζευξη που ο ψηφοφόρος δεν μπορεί να διαταράξει την  επιτευχθείσα  αρμονία!  «ους ο δημιουργός συνέζευξε, …ψηφοφόρος μη χωριζέτω».

 Κι έχουμε πρωθυπουργό και πρωθυπουργική έδρα με δεκαετή τουλάχιστον συνύπαρξη. Υπουργούς  και υπουργικές έδρες εικοσαετιών και βάλε. Βουλευτές και βουλευτικά έδρανα ισόβια. Με μικρά ίσως διαλείμματα, τριετή το πολύ, για ξεμούδιασμα της ευαίσθητης περιοχής.

Μόνο η φυσική φθορά του χρόνου μπορεί να διαταράξει την αρραγή αυτή ενότητα. Η έδρα του εξουσιαστή συρρικνώνεται λόγω ηλικίας, η έδρα της εξουσίας φθείρεται λόγω απραξίας και ίσως αποχωριστούν, με τη φυσική  εξέλιξη της φθοράς πάντα.

Με την ίδια όμως φυσική εξέλιξη κληροδοτείται η έδρα-εξουσία στον απόγονο, γιατί λόγω γονιδιακής ομοιότητας σ’ αυτόν, τον απόγονο, εφαρμόζει τέλεια.

Και προκύπτει: Καθεστώς, κατεστημένο, καθεστηκυία τάξη και οι  καρεκλοκένταυροι που συνεργάζονται  με το τέλμα και ο δέκατος ένατος αιώνας μοιάζει με τον εικοστό απαράλλαχτα και ο εικοστός με τον εικοστό πρώτο…

Σελίδες ιστορίας.

• «Η πορεία της ελληνικής κοινωνίας κατά τη διάρκεια του  … αιώνα, δεν επέτρεψε να δημιουργηθούν εκείνες οι διεργασίες που θα οδηγούσαν τη χώρα σ ένα στάδιο ανάπτυξης ανάλογο προς εκείνο  των εκβιομηχανισμένων καπιταλιστικών χωρών της Δ. Ευρώπης. Η Ελλάδα παρέμενε χώρα …με διογκωμένο τον τριτογενή τομέα της οικονομίας [παροχή υπηρεσιών, εμπόριο, πιστοδοτικές  υπηρεσίες] και με έναν τεράστιο κρατικό μηχανισμό….οι Έλληνες αστοί…απέφευγαν τις επενδύσεις στον παραγωγικό τομέα της βιομηχανίας, ο οποίος απαιτεί μακροχρόνιους σχεδιασμούς και δημιουργία κατάλληλης υποδομής. Αρκέστηκαν στη χρηματοδότηση του εισαγωγικού κι εξαγωγικού εμπορίου και σε άλλες κερδοσκοπικές και χρηματιστικές επιχειρήσεις (τοκογλυφία, μεταλλεία κ.ά.), που εξασφάλιζαν εύκολο και γρήγορο κέρδος… Αλλά και τα κέρδη από τις επιχειρήσεις αυτές σπάνια τα επανεπένδυαν σε παραγωγικούς τομείς. Αν δεν τα εξήγαγαν στο εξωτερικό, για να τα τοποθετήσουν σε ξένες αγορές ή τράπεζες, τα διέθεταν για αγορά ή κατασκευή αστικών ακινήτων…»
• «Τα πολιτικά κόμματα δε δρούσαν με βάση ένα ιδεολογικό και πολιτικό πρόγραμμα… Τα κόμματα ήταν προσωποπαγή με κύριο σκοπό την άντληση προσωπικών οφελών. Είχαν αναπτύξει με το εκλογικό σώμα σχέσεις πελατειακές. Η δύσκολη ζωή στην ύπαιθρο ανάγκαζε ένα μέρος του αγροτικού πληθυσμού είτε να μεταναστεύει είτε να εγκαθίσταται στα αστικά κέντρα αναζητώντας μια δημοσιοϋπαλληλική θέση, αφού η υποτυπώδης βιομηχανία δεν μπορούσε να απορροφήσει πολλούς εργάτες. Οι βουλευτές αναλάμβαναν (ο καθένας για την περιφέρειά του) να διορίζουν τους ψηφοφόρους- πελάτες σε δημόσιες θέσεις ή να ικανοποιούν διάφορα άλλα αιτήματά τους. Η διατήρηση της θέσης αυτής εξαρτιόταν άμεσα από την επανεκλογή του βουλευτή ή του κόμματος στο οποίο ανήκε… κι έτσι η εκλογική πελατεία ήταν σίγουρη. Οι συνέπειες των σχέσεων αυτών μεταξύ κομμάτων – ψηφοφόρων είχαν ολέθριες επιδράσεις στο δημόσιο τομέα… ΄Ετσι η διοικητική μηχανή του κράτους υπερφορτώνεται από υπαλλήλους που τις περισσότερες φορές είναι άχρηστοι κι αργόμισθοι. Η πελατειακή πολιτική των κομμάτων υποβαθμίζει την πολιτική συνείδηση των πολιτών, αναστέλλει την ενασχόλησή τους με παραγωγικά επαγγέλματα και συμβάλλει με αυτόν τον τρόπο στην καχεξία της ελληνικής οικονομίας.»

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:  Αυτά θα μπορούσε να γράφει ο ιστορικός του μέλλοντος για το ξεκίνημα του 21 αιώνα. Όμως όχι! Αυτά διαβάζει στο βιβλίο του Λυκείου ο μαθητής του 21 αιώνα και αναρωτιέται. Πού αναφέρεται ο ιστορικός; Στο παρελθόν των γονέων μου ή στο παρόν και το μέλλον το δικό μου;

Το απόσπασμα αναφέρεται στις  τελευταίες δεκαετίες του 19 αιώνα!