• Μίλαν Κούντερα: «Είμαστε όλοι Έλληνες Ευρωπαίοι».
• Μαρκ Μαζάουερ: «Υποτάσσονται στις τράπεζες Μέρκελ-Σαρκοζί».

Ξεσήκωσε σημαντικές προσωπικότητες (απ’ όλον τον κόσμο) η ξαφνική συκοφαντική επίθεση της «Μοντ» κατά της Ελλάδας.

Η γαλλική εφημερίδα άλλαξε απότομα γραμμή (γιατί;) και δείχνει ότι ακολουθεί τους ανθελληνικούς εξτρεμισμούς του γερμανικού «Σπίγκελ»

«Είναι η Ελλάδα ευρωπαϊκή χώρα;»

Το δόλιο ερώτημα αμφισβήτησης το έθεσε με το αστείο επιχείρημα:

«Η εποχή που τα ελληνικά δεινά συγκινούσαν το λόρδο Βύρωνα είναι πλέον μακρινή»…

Η ιταλική «Ρεπούμλικα» έδωσε άμεση σκληρή απάντηση.

Δημοσίευσε δριμύτατο άρθρο του δημοσιογράφου Μπερνάντο Βάλι με τον τίτλο «Αν η Ευρώπη εξορίσει τον Πλάτωνα που ξεκαθαρίζει:

«Η αμφισβήτηση του ευρωπαϊκού χαρακτήρα της Ελλάδας αποτελεί έγκλημα σε βάρος της Μητέρας του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού».

 Ο αρθρογράφος σημειώνει και την οργισμένη αντίδραση του Τσέχου συγγραφέα Μίλαν Κούντερα που τονίζει ότι ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ το δηλωτικό της ταυτότητάς μας:

«Είμαστε όλοι Έλληνες Ευρωπαίοι».

«Είναι αλήθεια –γράφει ο Βάλι- ότι η Ελλάδα δεν παράγει πια τα αιώνια πρότυπα του κάλλους, όπως η Ρώμη δεν είναι πια η πατρίδα του Δικαίου.

Αλλά, το να εμπιστευόμαστε μόνο το επίπεδο του κατά κεφαλήν εισοδήματος και τις διακυμάνσεις του κοινού νομίσματος για να καθορίσουμε τη σχέση με την Ευρώπη και επομένως με τον πολιτισμό της, είναι μεγάλο έγκλημα.¨

Βγήκε μπροστά και ο Μαρκ Μαζάουερ, ο φημισμένος καθηγητής του αμερικανικού Πανεπιστημίου Κολούμπια. Θυμίζουμε ότι πρώτος αυτός με το πολύκροτο άρθρο του στους «Φαινάνσιαλ Τάιμς» είπε στην Ευρώπη:

«Η Ελλάδα χρειάζεται σκληρή αγάπη και σεβασμό.»

Σε σημαντική συνέντευξη του στα «Νέα» στην Αριστοτέλια Πελώνη καταγγέλλει την τυραννία των αγορών ενώ ξεμπροστιάζει τους Ευρωπαίους ηγέτες ως υποτελείς των τραπεζιτών.

Ολόκληρη η συνέντευξη:

Η Ελλάδα χρειάζεται «σκληρή αγάπη και σεβασμό» έγραφε στους «Φαινάνσιαλ Τάιμς» τον Μάρτιο του 2010, τις ημέρες που η συμπάθεια προς την Ελλάδα ήταν είδος εν ανεπαρκεία. Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα σήμερα, λέει ο 53χρονος ιστορικός στα «Νέα» που τον συνάντησαν πριν από λίγες μέρες στο γραφείο του στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, είναι συναίνεση και συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων. Παρότι ο Μαρκ Μαζάουερ αναγνωρίζει ότι η μπάλα βρίσκεται στο γήπεδο της Ελλάδας δεν φείδεται κριτικής για τους Ευρωπαίους ηγέτες που «υποτάσσονται στους τραπεζίτες και στους οίκους αξιολόγησης».

ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ

Ο Μαρκ Μαζάουερ, ο ιστορικός που αποτελεί το καμάρι της γενιάς του, πριν από λίγους μήνες έγραψε ότι για να κατανοήσει κανείς το μέλλον της Ευρώπης πρέπει να στρέψει το βλέμμα του από τις μεγάλες δυνάμεις και να κοιτάξει προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. «Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεσπά μία κρίση πολλοί άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τίποτα για μία χώρα γράφουν και εκφράζουν άποψη γι’ αυτήν. Αυτό δεν έγινε μόνο στην περίπτωση της Ελλάδας αλλά και του Αφγανιστάν, της Λιβύης και όχι μόνο. Τότε συνειδητοποιείς ότι ακόμη και στις ΗΠΑ το πραγματικό βάθος της γνώσης για οποιοδήποτε μέρος του κόσμου είναι πολύ περιορισμένο»

Για τον Μαζάουερ όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα αποτελούν ανησυχητικό δείγμα όχι μόνο για το ευρώ και την οικονομία αλλά κυρίως για την ίδια την υπόσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ελληνική κρίση αναπόφευκτα προκαλεί το ερώτημα για το ποιο θα είναι το μέλλον της Ευρώπης. Ο ίδιος δεν δηλώνει ούτε αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος. «Ο Βενιζέλος ήταν αισιόδοξος», λέει, «Τα πράγματα προφανώς δεν είναι καλά για την Ελλάδα. Το ζήτημα του αν πρέπει η Ελλάδα να χρεοκοπήσει ή όχι είναι ζήτημα που αφορά ένα στοίχημα για το μέλλον. Αν δηλαδή η Ευρώπη πιστεύει ότι το μέλλον είναι η στερνότερη συνεργασία και η πολιτική ένωση ή αν πιστεύει ότι το ευρώ είναι κάτι που αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει», σημειώνει. «Τα επιχειρήματα υπέρ της χρεοκοπίας το 1932 ήταν ισχυρά επειδή όλοι χρεοκοπούσαν. Αλλά και το κόστος της χρεοκοπίας ήταν σχετικά χαμηλό. Βρισκόμαστε σήμερα σε μία στιγμή του ’32; Θα έλεγα πως όχι και θα έλεγα πως η Ελλάδα πρέπει να μείνει στο ευρώ».

ΔΥΟ ΑΙΤΙΕΣ

Ο Βρετανός ιστορικός εντοπίζει δύο πηγές ευθύνης για το πώς φθάσαμε ως εδώ. Η μία, τονίζει, είναι η φιλελευθεροποίηση του κεφαλαίου από το ’70 και μετά. «Ζούμε ακόμα στον κόσμο της τυραννίας των αγορών, που άλλες φορές είναι καλές και άλλες φορές τυραννικές». Η δεύτερη είναι «ότι όλοι είχαν μεγάλες φιλοδοξίες από την Ελλάδα. Μετά τη Μεταπολίτευση όλοι περίμεναν από την Ελλάδα να εδραιώσει μία δημοκρατική κοινωνία και να δημιουργήσει ένα κράτος πρόνοιας ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Αυτές ήταν οι υψηλές φιλοδοξίες και προϋπόθεταν κα οι δύο εξάρτηση από τα ξένα δάνεια. Η χώρα συνήθισε να ζει πέρα από τα μέσα της.»

Ως συγγραφέας της Κατοχής πως νοιώθει για τις αντιγερμανικές κορώνες που ακούγονται όλο και συχνότερα στην Ελλάδα;

«Είναι ατυχές που όλοι κάνουν αναδρομή στο παρελθόν και θυμούνται την Κατοχή και όχι τη βαυαρική ελίτ. Κατά τη γνώμη μου ούτε το ένα ούτε το άλλο παραλληλίζονται με τη σημερινή πραγματικότητα, αλλά έχουν να κάνουν με την απώλεια της κυριαρχίας που αισθάνονται οι Έλληνες, Γι’ αυτό δεν ευθύνονται οι Γερμανοί. Με μία ευρύτερη έννοια δεν έχουν συνειδητοποιήσει τις ευθύνες τους και γίνονται μέρος του προβλήματος. Δεν έχουν διάθεση να ηγηθούν της κρίσης αλλά δεν είναι αυτοί το βασικό πρόβλημα».

ΚΑΤΩ ΑΠΟ… ΤΟ ΧΑΛΙ

Όσο για την Ελλάδα φταίει «ότι οι πολιτικοί έκρυβαν κάτω από το χαλί τα μακροχρόνια προβλήματα της χώρας με αποτέλεσμα όσα επετεύχθησαν μετά το 1974 να βάλουν τη χώρα σε κατάσταση κινδύνου. Αλλά αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι μία πρόκληση για τους πολιτικούς να συνεργαστούν και για τους Έλληνες να δώσουν την ψήφο τους σε μία τέτοια συνεργασία», λέει και πιστεύει ότι ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση δεν έχει μόνο η κυβέρνηση Παπανδρέου αλλά και ο Αντώνης Σαμαράς ο οποίος εξ αρχής δεν υποστήριξε τα μέτρα του Μνημονίου. «Οι πολιτικοί μηχανισμοί είναι μέρος του προβλήματος γι’ αυτό και η γενική δυσπιστία προς την Πολιτική. Με μερικές αλλαγές, πιστεύω ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε καλύτερα. Αλλά δεν δέχομαι αυτό που λέγεται συχνά ότι δεν υπάρχει κουλτούρα συναίνεσης στην Ελλάδα», προσθέτει.

Πιο αιχμηρή είναι, όμως, η κριτική του για τις ευρωπαϊκές ηγεσίες που δεν ήρθησαν στο ύψος των περιστάσεων. Παρότι πιστεύει πως η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, παραλληλίζει τις σημερινές ηγεσίες των Βρυξελών με το παρελθόν και συγκεκριμένα με το Δόγμα Τρούμαν το 1947. «Τότε, το πρόβλημα ήταν πολύ μεγαλύτερο, αλλά υπήρχαν ηγεσίες που έβαλαν μπροστά τις μηχανές και δούλεψαν με οικονομικούς όρους. Σήμερα, είναι τρομερή κατηγορία για τους Ευρωπαίους το ότι δεν μπορούν να λύσουν αυτήν την κρίση. Η Μέρκελ και ο Σαρκοζί δεν μπορούν να επιλύσουν την κρίση. Και οι δύο είναι κατατρομαγμένοι από τους οίκους αξιολόγησης και τους τραπεζίτες. Πρόκειται για μία γενιά ηγετών που δεν μπορεί καν να διανοηθεί να πάρει μία πρωτοβουλία που δεν θα είναι υποτελής στις αγορές. Η ευρωπαϊκή μεταπολεμική γενιά σκεφτόταν πιο στρατηγικά και μακροπρόθεσμα, είχε όραμα. Ωστόσο, υπήρξαν και ευρωπαϊκές φωνές όπως αυτή του Πολωνού πρωθυπουργού ο οποίος προειδοποίησε θέτοντας το θέμα στην ιστορική του προοπτική: Ή η ΕΕ θα γίνει ένα εγχείρημα αλληλεγγύης ή θα αποτύχει».

Και το δημοψήφισμα του Γ. Παπανδρέου;

«Θα μπορούσε να είναι καλή ιδέα, αλλά ήταν κακή ιδέα να μην έχουν ενημερωθεί οι ευρωπαίοι εταίροι ότι ο ίδιος σκεφτόταν κάτι τέτοιο, απαντά. Όπως και να έχει λέει «η πρωτοβουλία ανήκει σε εσάς τους Έλληνες εφόσον καταφέρετε να προχωρήσετε με μία συναινετική κυβέρνηση. Άλλωστε οι αντιδράσεις της Μέρκελ και του Σαρκοζί δεν είναι παρά η έκφραση της αγωνίας τους».