Χρονογράφημα της Αλίκης Αλεξίου

Τους ΄΄περίμενα΄΄ κάθε βράδυ. Τους επισκέπτες της νύχτας. Τους ανεπιθύμητους.

Χρόνια τώρα.

Και αφουγκραζόμουν, καχύποπτη με την ησυχία της νύχτας, να πιάσω τις κινήσεις τους.

Και διπλοτριπλοκλείδωνα και σφράγιζα και ενίσχυα τα αδύναμα σημεία του σπιτιού μου. Αλυσίδες, λουκέτα, σύρτες.

Ματάκια στην πόρτα και φώτα ολόγυρα, για να διακρίνω τις σιλουέτες τους μέσα  στο σκοτάδι, το συνένοχό τους..

Και περιόριζα μέχρι σκασμού την ανάσα μου, για να μη ρουφήξω το παραλυτικό σπρέι τους και μείνουν στο έλεος των αρπαχτικών τους χεριών τα ανεκτίμητης αξίας τιμαλφή μου.

Η βέρα μου, οι χρυσόδετες χάντρες  για το κακό μάτι, από τις γέννες  των παιδιών, και τα σταυρουδάκια της βάφτισης.

Τους «περίμενα» με φόβο και αγωνία.

Και, ομολογώ, με μια λύπηση, οίκτο βαθύ για αυτούς και για μένα. Κι ένιωθα κατανόηση, και συμπόνια που έφτανε στον παραλογισμό. Να είχα! Να τους έδινα! Να τους μιλούσα! Να τους έπειθα!

Τους έβλεπα σαν μακρινούς απόγονους του Γιάννη-Αγιάννη, άγρια αλλοιωμένους από την ωμότητα της εποχής μας, με δίπλωμα που χορηγεί η απόγνωση και η χρόνια μαθητεία στο περιθώριο και διαβολικά εξοπλισμένους από την  τεχνολογική πρόοδο.

Βλέπετε, η επιστήμη απευθύνεται σε όλους.

Σαν τη βροχή, σαν τον ήλιο, επί δικαίους και αδίκους.

Δεν ήρθαν όμως ακόμα. Κι εγώ τους περιμένω. Κάθε βράδυ.

Αλλά τώρα τους περιμένω με τρόμο  κι απόγνωση.

Γιατί τώρα είναι αργά και γι’ αυτούς. Πολύ αργά.  Πρόφτασαν και τα πήραν άλλοι.

 Όλα.

Οι κρατικοί αγάδες. Οι εντιμότατοι κλέφτες. Με άδεια να γδύνουν σπίτια, καλύβες, ανθρώπους.

Αθέατοι, αόρατοι. Εκατόγχειρες, αετονύχηδες. Μπήκαν μέρα μεσημέρι, τι λέω, καταμεσήμερο. 

Κι έφτασαν στο βιβλιάριο των καταθέσεων (με τις καταθέσεις ψυχής), στη σύνταξη – περίσωση της αξιοπρέπειας και στο άβατο του Νόμου.

Για τη νομιμοποίηση της αυθαιρεσίας τους. Και ασέλγησαν.

Άρπαξαν από το κομοδίνο τα έξοδα της μέρας, τα πενιχρά, αφημένα γι άλλα χέρια, οι αγιογδύτες, οι φτωχογδύτες.

Κάρφωσαν τα πτυχία των παιδιών στον τοίχο. Κι έκλεισαν την πόρτα στο μέλλον.

Κι  έκαναν το υπόλοιπο της διαδρομής δύσβατο κι ανηφορικό. και απειλητικά άγνωστο.

Έκοψαν το όνειρο στη μέση (ήμουν σε ύπνο βαθύ, το ομολογώ). Το γύρισαν σε εφιάλτη. 

Κι έφυγαν…

Μου άφησαν μόνο την ταυτότητα.

Όνομα, Άνθρωπος.

Τον ληστεύουν, αυτοί που ορκίστηκαν ενώπιον Θεού-Πατρίδας να τον προστατεύουν!..