• Νόαμ Τσόμσκι : «οι τοκογλύφοι κινούνται αλά μαφία

έχουν τα λεφτά να δανείσουν και τον τρόπο να τα πάρουν πίσω»

• Πωλ Κρούγκμαν : «Η οικονομία θα σωθεί αν οι ημιμαθείς τεχνοκράτες πάψουν να αποφασίζουν».

Ενώνει το χθές με το σήμερα το ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΝΩΣΗΣ που παρουσιάζει

 η ιστοσελίδα

Θυμίζει, το τέλος πολυτάραχων ιδεολογιών.

Τα βαρύγδουπα οικονομικά μοντέλα που θα έσωζαν τον άνθρωπο και ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ τον κατέστρεψαν!..

Θυμίζει, τις αμέτρητες χαμένες γενιές που εξαπατήθηκαν

Που δεν είδαν ποτέ άσπρη μέρα. Αξιοπρεπή ζωή.

Τα εκατομμύρια ανθρώπων που κοματιάστηκαν στις κρεατομηχανές συνεχών αποτυχημένων οικονομικών πειραμάτων. Οπως, σήμερα η Ελλάδα

Θυμίζει, ότι το αύριο που ανοίγεται μοροστά μας, είναι το παρελθόν μας!

Τα ίδια ολέθρια οικονομικά προγράμματα, προετοιμάζουν την παγκόσμια κατάρρευση. Πυροδοτούν το Big Bang της οικονομίας. 

Η ιστορία ξαναγράφεται. Άλλα πρόσωπα. Άλλοι καιροί. Ιδια, πρόβλήματα. Ιδιες, αποτυχίες..

Ο Γεβγκένι Πρεομπραζένσκυ γεννήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 1886 στο Ορυόλ, την πόλη που  είναι χτισμένη στις όχθες του ποταμού Όκα και βρίσκεται 360 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Μόσχας. Ο Ρώσος οικονομολόγος Πρεομπραζένσκυ, ήταν μέλος της κεντρικής επιτροπής της φατρίας των μπολσεβίκων και αργότερα του Κομουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Ως πρόεδρος της περιφερειακής επιτροπής των Ουραλίων επέβλεψε την εκτέλεση του Τσάρου Νικολάου ΙΙ και της οικογένειας του, το Μάιο του 1918.

  Την επαύριον του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, η σοβιετική οικονομία ήταν διαλυμένη. Η επιβίωση του καθεστώτος ήταν αμφίβολη, αν δεν επανέκαμπτε η παραγωγή τροφίμων. Ο Λένιν συνειδητοποίησε την κρισιμότητα της κατάστασης και λάνσαρε την Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ). Αυτή επέτρεπε την ιδιωτική οικονομική δραστηριότητα στον τομέα των αγροτικών προϊόντων και έδινε τη δυνατότητα στους αγρότες να αποκομίζουν κέρδη από τις συναλλαγές τους.

Όπως ήταν φυσικό το κόμμα των Μπολσεβίκων διχάστηκε. Η αριστερή πλευρά, με εκφραστή τον Λέων Τρότσκι, υποστήριζε ότι η ΝΕΠ αποτελούσε ολίσθημα προς τον καπιταλισμό. Στο πλευρό του τάχθηκε ο  Πρεομπραζένσκυ. Ο αυτοδίδακτος οικονομολόγος πίστευε ότι η ανάπτυξη της σοβιετικής οικονομίας θα προερχόταν από αύξηση των επενδύσεων στη βιομηχανία. Αυτό μόνο εύκολο δεν ήταν. Όλο το πλεόνασμα που παρήγαγε η οικονομία – ότι δεν ήταν απολύτως αναγκαίο για την επιβίωση του πληθυσμού – βρισκόταν στα χέρια των αγροτών. Η σοβιετική οικονομία ήταν ως επί το πλείστον αγροτική.

Η θεωρία του ρώσου οικονομολόγου έλεγε πως ατομική ιδιοκτησία και αγορά έπρεπε να καταργηθούν στην ύπαιθρο, ούτως ώστε το επενδύσιμο πλεόνασμα να περιέλθει στα χέρια της κυβέρνησης, μέσω της συγκράτησης της τιμής των αγροτικών προϊόντων. Στη συνέχεια το πλεόνασμα θα διοχετευόταν εξ ολοκλήρου στη βιομηχανία. Η κρατική επιτροπή θα διασφάλιζε το μετασχηματισμό και την επιτυχία του επιχειρήματος. Βραχυπρόθεσμα θα υποβαθμιζόταν το επίπεδο διαβίωσης, αλλά μακροπρόθεσμα τα οφέλη της κοινωνίας θα ήταν μεγάλα, από τις επενδύσεις στη βιομηχανία και την προοπτική ανάπτυξης της οικονομίας.      

  Η δεξιά πτέρυγα του κόμματος δεν συμμεριζόταν αυτή την άποψη. Ο Νικολάι Μπουχάριν, πνευματικός αντίπαλος του Πρεομπραζένσκυ, ζητούσε πιο ρεαλιστικές λύσεις. Στην ίδια γραμμή συντασσόταν και ο Ιωσήφ Στάλιν. Δεν επιθυμούσαν την αποξένωση από τους αγρότες, δεδομένης της κυρίαρχης θέσης τους, παρότι συμφωνούσαν ότι δεν ήταν πολύ κομμουνιστικό, η ατομική ιδιοκτησία σε γη και ζώα στην ύπαιθρο. Μοναδική επιλογή για το Μπουχάριν ήταν «να καλπάσουν προς το σοσιαλισμό με το ψωράλογο του αγρότη». Αυτή η άποψη υπερίσχυσε για τα επόμενα χρόνια. Ο Πρεομπραζένσκυ τέθηκε στο περιθώριο και χωρίς να αποτελεί έκπληξη, εξορίστηκε το 1927.

Όταν έγινε μοναδικός δικτάτορας ο Στάλιν το 1928, η ιστορία πήρε καινούργια τροπή. Ενστερνίστηκε τις ιδέες του Πρεομπραζένσκυ και εφάρμοσε το πρόγραμμα του. Κατέσχεσε τη γη του κουλάκων, των εύπορων αγροτών και ολόκληρη η ύπαιθρος τέθηκε υπό κρατικό έλεγχο, μέσω της  κολεκτιβοποίησης της γεωργίας. Τα δημευμένα εδάφη μετατράπηκαν σε κρατικά αγροκτήματα (σοφχοζ). Οι μικροκτηματίες εξαναγκάστηκαν σε συμμετάσχουν σε αγροτικούς συνεταιρισμούς (κολχοζ)  με εικονικά ποσοστά ιδιοκτησίας. Ο Στάλιν υπήρξε σχετικά επιεικής με τους αγρότες, μην εφαρμόζοντας κατά γράμμα τις προστάσεις του Πρεομπραζένσκυ. Στους εργάτες όμως των εργοστασίων επέβαλλε μισθούς πείνας, αναγκάζοντας τις γυναίκες των αστικών κέντρων να ενταχθούν στο εργατικό δυναμικό των βιομηχανιών, προκειμένου να επιβιώσουν οι οικογένειες τους.

Το κόστος της πολιτικής του Στάλιν ήταν τεράστιο. Εκατομμύρια άνθρωποι που αντιστάθηκαν, η κατηγορήθηκαν για αντίσταση στην κολεκτιβοποίηση, κατέληξαν στα στρατόπεδα εργασίας. Η αγροτική παραγωγή κατέρρευσε, ακολουθώντας τη δραματική μείωση των ζώων έλξης. Αυτό συνέβη επειδή πολλοί ιδιοκτήτες τα έσφαζαν για να μην κατασχεθούν, αλλά κυρίως από την έλλειψη σιτηρών για τη σίτιση τους, αφού η παραγωγή στελνόταν στα αστικά κέντρα. Αυτό που ακολούθησε ήταν ο δριμύς λοιμός του 1932-33 που προκάλεσε το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων.  

Η ταχύτατη εκβιομηχάνιση της Σοβιετικής Ένωσης, αναχαίτισε τη Ναζιστική εισβολή στο ανατολικό μέτωπο κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν ο Στάλιν δεν είχε υιοθετήσει τις ιδέες του Πρεομπραζένσκυ, ίσως αυτό να μην είχε συμβεί. Η Δυτική Ευρώπη ίσως δεν κατάφερνε να νικήσει τις ορδές του Χίτλερ, αν έσπαγε το ανατολικό μέτωπο. Η ελευθερία και η ειρήνη σήμερα στην Ευρώπη, οφείλεται εν μέρει στις ιδέες ενός ακροαριστερού οικονομολόγου, του Γεβγκένι Πρεομπραζένσκυ.

Όσο και αν σας φαίνεται παράξενο, οι ιδέες του ακροαριστερού Πρεομπραζένσκυ, εφαρμόζονται με απίστευτες ομοιότητες από τους νεοφιλελεύθερους απολογητές της ελεύθερης αγοράς σήμερα. Η νεοσυντηρητική πολιτική που εγκαινιάστηκε από τις κυβερνήσεις Ρήγκαν και Θάτσερ, απέσπασε το πλεόνασμα από τους εργαζόμενους και το απέδωσε σε μια μικρή ελίτ. Αυτή που όλοι πλέον ονομάζουν ως 1%.

Ο καπιταλισμός δεν κινδυνεύει πλέον από την υπερφορολόγηση των πλουσίων, αλλά από το συσσωρευμένο πλούτο που η ολιγαρχία σφετερίστηκε και δεν επένδυσε ποτέ. Σύμμαχοι της, το χρηματοπιστωτικό σύστημα με όλες τις παραφυάδες του (πιστωτικά ιδρύματα, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα). Και αυτό δεν το λέμε εμείς.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε ο Νόαμ Τσόμσκι, στο Βήμα στις 16 Οκτωβρίου, χαρακτηρίζει το οικονομικό σύστημα «στυγνή ληστεία». Και συνεχίζει:

«Μα δεν είναι καν μυστικό, το λένε και οι ίδιοι! Πριν από μερικά χρόνια ένας υψηλά ιστάμενος του ΔΝΤ το χαρακτήρισε “κοινότητα της πίστωσης και της επιβολής”. Ακριβώς όπως η Μαφία! Όπως οι μαφιόζοι, έχουν και τα λεφτά να σε δανείσουν, αλλά και τον τρόπο να σ’ τα πάρουν πίσω».

«…από τα πρώτα χρόνια του Ρήγκαν και ως σήμερα, πάρα πολλές φορές έχουν κληθεί οι αμερικανοί πολίτες να πληρώσουν τα κεφάλαια τραπεζών που χάθηκαν σε επενδυτικά ρίσκα που πήραν οι ίδιες εντός και εκτός ΗΠΑ. Αυτό, προσέξτε, δεν θα συνέβαινε σε ένα καπιταλιστικό σύστημα. Αλλά συμβαίνει στο δικό μας οικονομικό σύστημα, διότι απλώς είναι “γκανγκστερικό”. Μάλιστα υπάρχει και όνομα για αυτό το σύστημα, ο Στίγκλιτζ θα σας έχει μιλήσει φαντάζομαι. Ονομάζεται “πολύ μεγάλο για να αποτύχει”.   

Ο Nouriel Roubini,άφησε την κινδυνολογία των αριθμών και ασχολήθηκε με τον άνθρωπο.

« Οποιοδήποτε οικονομικό μοντέλο δεν επιλύει αποτελεσματικά το θέμα της ανισότητας κάποια στιγμή θα αντιμετωπίσει κρίση νομιμότητας, όπως δείχνουν και οι διαδηλώσεις που γίνονται το τελευταίο διάστημα σε όλον τον κόσμο.

Ακόμα και πριν από τη Μεγάλη Ύφεση, η μπουρζουαζία της Ευρώπης αναγνώριζε ότι για να αποφύγει την εξέγερση θα πρέπει να προστατευτούν τα δικαιώματα των εργαζομένων και να βελτιωθούν οι συνθήκες μισθοδοσίας και εργασίας.

Θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα κράτος πρόνοιας ώστε να αναδιανεμηθεί ο πλούτος και να χρηματοδοτηθούν τα δημόσια αγαθά – όπως η παιδεία και η υγεία, και το δίχτυ προστασίας της κοινωνίας».

«…το αγγλοσαξονικό μοντέλο του laissez-faire έχει επίσης αποτύχει. Για να σταθεροποιηθούν οι οικονομίες που είναι προσανατολισμένες στις αγορές απαιτείται επιστροφή στη σωστή ισορροπία μεταξύ των αγορών και της παροχής δημοσίων αγαθών».

Ο M. El Erian, συν Δ/νων Σύμβουλος της Pimco, ενός κολοσσού στην αγορά ομολόγων,  συμμερίζεται τις ανησυχίες αυτές.

«Πράγματι, υπάρχει μια βαθιά αίσθηση ότι ο καπιταλισμός στη Δύση έχει γίνει άδικος. Ορισμένοι παίκτες, με πρώτες από όλες τις μεγάλες τράπεζες, σημείωσαν αστρονομικά κέρδη κατά τη διάρκεια του boom και απέφυγαν τις μεγάλες απώλειες που τους αναλογούσαν κατά τη διάρκεια της κατάρρευσης. Οι πολίτες έχουν πάψει πια να δέχονται το επιχείρημα ότι αυτό το ατυχές αποτέλεσμα αντανακλά κάποιον ξεχωριστό ρόλο που επιτελούν οι τράπεζες. Και γιατί θα έπρεπε να το κάνουν, δεδομένου ότι τα προγράμματα διάσωσης των τραπεζών δεν έχουν τονώσει την ανάπτυξη και την απασχόληση; Οι εκκλήσεις για ένα πιο δίκαιο σύστημα δεν πρόκειται να σταματήσουν. Το πιθανότερο είναι να επεκταθούν και να γίνουν ακόμα πιο έντονες.

Η Δύση δεν έχει άλλη επιλογή από το να επιτύχει καλύτερη ισορροπία ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία, ανάμεσα στις σημερινές και στις μελλοντικές γενιές και ανάμεσα στον χρηματοοικονομικό τομέα και στην πραγματική οικονομία».

Η θέση του P. Krugman, είναι σαφής. Θεωρεί πως ο κόσμος πρέπει να απαλλαγεί από τους τεχνοκράτες, για να επιστρέψει στην ευημερία.

«…αυτοί οι άνθρωποι – που εξαναγκάζουν τόσο την Ευρώπη όσο και τις ΗΠΑ σε λιτότητα – δεν είναι τεχνοκράτες. Είναι κατά φαντασίαν εξπέρ, εκτός πραγματικότητας.

Εισηγούνται μονίμως απάνθρωπα μέτρα.

Που απαιτούν θυσίες από τους εργαζόμενους και από τις οικογένειες.

Αν θέλουμε η παγκόσμια οικονομία να σωθεί, αυτοί οι ημιμαθείς τεχνοκράτες πρέπει να ανατραπούν από τα βάθρα των αποφάσεων