• Χρονογράφημα της Αλίκης Αλεξίου

Το ΄ χαμε τυλίξει γύρω μας. Το όνειρο!

Ακριβοπληρωμένο αλλά μεθυστικό.

 Μας είχε αγκαλιάσει. Και χαθήκαμε μέσα του.

Το όνειρο. Άπιαστο αλλά ελκυστικό

Φτερά και πούπουλα. Στον ύπνο και στον ξύπνιο μας.

Καμπάνιζε το κρύσταλλο. Κι η πορσελάνη δίπλα εύθραυστη ριγούσε.

Ταχύτητα απογείωσης. Το σύννεφο μαντήλι στο λαιμό μας.

Με οίνο και μόσχο ευφράνθηκε η καρδία μας.

Νότες και ευδαιμονισμός  διάχυτα στην ονειρόσφαιρα της ζωής μας.

Με τελειότητα στην εκτέλεση. Και τα δύο.

Πρωτοτυπία ασύλληπτη. Και πρωτογονισμός ασύγκριτος.

Παράταση βαθιά κι επίμονη στον ύπνο, να κρατήσει το όνειρο…

Και ήρθε το σκούντημα. Τράνταγμα συθέμελο.  Βίαιο το ξύπνημα.

Σαν αστροπελέκι θείας Δίκης.

Άστραψε και βρόντησε.

Ο μεγαλέμπορας – χορηγός του ονείρου φαλίρισε. Είπαν οι υπνωτιστές.

Οδυνηρή η προσγείωση. Με τις αβρές φτέρνες, τις τρυφερές πατούσες, από την τρυφηλή κορυφή, στον τραχύ βυθό του τέλους.

Ως εδώ το όνειρο. Κίβδηλη η σύλληψή του, νοθευμένες οι δόσεις του…

Κι άρχισε αγωνιώδης έρανος.  Ο οβολός όλων στο δίσκο, είπαν οι υπνωτιστές.

Για τη δόση. Τη μεγάλη ή τη μικρή, αδιάφορα.

Το κοινό ταμείο των υπνοβατών στο χέρι του μεγαλέμπορα!..

Να επισκευαστούν τα ξυλοπόδαρά του.

Κι ο κουμπαράς  θρύψαλα, στα πόδια του.

Γονυπετής ο πελάτης του ονείρου στα επιχρυσωμένα ξυλοπόδαρα μπροστά,

 ικετεύει.

Τα δίνει όλα! Αφήνεται να του τα πάρουν όλα.

Να στηριχτεί στα πόδια του ο χορηγός των δόσεων.

Για να απογειωθεί ο ίδιος.

Να αφοσιωθεί στην   (κατ)…ανάλωση του ονείρου…