Φαύλοι, 1ης θέσης…

Σάββατο, 14 Ιανουαρίου, 2012

Χρονογράφημα της Αλίκης Αλεξίου

΄΄Πάνω απ΄ όλα, υ γ ε ί α΄΄. 

Γενική διαπίστωση, που έγινε ζεστή ευχή   και ειπώθηκε με ιδιαίτερη έμφαση αυτές τις ημέρες. Ίσως γιατί η παραδοσιακή ευχή για ΄΄καλή χρονιά΄΄ λεγόταν με κάποιο δισταγμό ή και κόμπο στο λαιμό.

Πάνω απ΄ όλα υγεία, λοιπόν. Αλλά με το ξεκίνημα της νέας χρονιάς, ο γιατρός άφαντος και το φάρμακο δυσεύρετο στο ΄΄νοσηρό΄΄ και ΄΄νοσογόνο΄΄ χώρο της υγείας.  Τι να σου κάνουν όμως και οι γιατροί  χωρίς σύνορα στην ανθρωπιά  και τα θαυματουργά φάρμακα, όταν στο απέραντο νοσοκομείο (των ανιάτων) είναι σχεδόν όλοι βαριά άρρωστοι… Σχεδόν καταδικασμένοι. 

Σε μονόκλινο α΄ θέσης νοσηλεύεται ο πρόεδρος των Ελλήνων φοροφυγάδων.

Ζει με μεταγγίσεις από τις συνεχείς αφαιμάξεις των συνταξιούχων.  

Στο νεφροπαθών, πάλι σε μονόκλινο α΄θέσης, ο αντιπρόεδρος δωροληπτών Ελλάδας.

Του ΄γινε μεταμόσχευση (από το τμήμα δωροδοκίας). Φαύλος ο κύκλος.

Στην εντατική ΄΄διαπρεπής΄΄ διαπλεκόμενος (από τον επιχειρηματικό χώρο) περίπλοκα διασωληνωμένος …στον ίδιο αναπνευστήρα – άκουσον, άκουσον! – με επιφανή πολιτικό.  

Ιατρικό… λάθος;

Και δίπλα ακριβώς, σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο, μεγαλοδημοσιογράφος σχεδιάζει τη συγκάλυψη του … λάθους.

Σε νέα πτέρυγα χαροπαλεύει (παρα)δικαστικός με παρά φύσιν έ δ ρ α.

 Σε σουίτα ιεράρχης με στηθάγχη από το βάρος του χρυσού σταυρού, των

αμαρτιών του κόσμου και των ποικίλων επαγγελματικών δραστηριοτήτων του.   

Στο ορθοπεδικό κουλοχέρηδες, μακρυχέρηδες για φυσιοθεραπεία.

Χρόνια η πάθηση και παραμορφωτική. Και μεταδοτική.

Στο βραχείας νοσηλείας μπαινοβγαίνουν εμπρηστές με καθολικά εγκαύματα,

καταπατητές με ποδάγρα, εφοριακοί με μεγαλακρία (άνω άκρων, φυσικά).

Στους διαδρόμους περιφέρονται ασκόπως οι συνδικαλιστές ως αδελφές του ελέους. 

Σε βαριά καταστολή (καταλαμβάνουν ολόκληρη πτέρυγα) ελεγκτές, εισαγγελείς, επιθεωρητές, επόπτες και συσταθείσες επιτροπές. 

Και στα ράντσα, ατέλειωτη σειρά από ράντσα, νοσηλεύονται με απώλεια συνείδησης

οι ψηφοφόροι. Χρόνια τώρα ξεχασμένοι. Στην απραξία του νοσοκομείου των ανιάτων.

Μόνο στα χειρουργεία κάποιοι γιατροί αποσπασμένοι από τα  Ε.Λ.Τ.Α τροχίζουν το νυστέρι, ανοίγοντας φακέλους.

Ενώ  κομπογιαννίτες και αλμπάνηδες  ετοιμάζουν τις νέες αφαιμάξεις  των  ασθενών  του  διαδρόμου.

Τέλος, από τα δαιδαλώδη υπόγεια του νοσοκομείου ανεβαίνει υπόκωφος  ο θόρυβος των τρωκτικών, που ρουθουνίζοντας ροκανίζουν τα σαθρά θεμέλια του όλου κτιρίου.

 Δεν αρκούν όμως για να καλύψουν εντελώς κάποιες φωνές ξεκάθαρες που ξεχύνονται από τα ανοιχτά παράθυρα στον καθαρό αέρα.

Φωνές αυτών που έχουν ακόμα το αίσθημα του πόνου. Που έχουν  συνείδηση.