«Εκεί, στη παλιά κλασσική ουρά βλέπεις

τουλάχιστον τους βασανιστές σου. Πρόσωπο με πρόσωπο…

Πρόσωπα που χαίρονται να βασανίζουν!..

Και να η ανατροπή-έκπληξη.

Νοιώθεις, τον εαυτό σου να το ευχαριστιέται αντί να θυμώνει…

Στην Ελλάδα είσαι. Τι άλλο να κάνεις;»

Χρονογράφημα της Αλίκης Αλεξίου

Απαιτούνται ,συνήθως, πέντε λεπτά, για να πιάσεις γραμμή σε δημόσια ή άλλη  Υ π η ρ ε σ ί α. Αλλά τι γραμμή, π ρ ο τ ε ρ α ι ό τ η τ α ς.

 -Είστε σε γραμμή προτεραιότητας. Παρακαλώ περιμένετε.

΄΄Θα περιμένω΄΄ , λέει.  ΄΄Χαζός είμαι; Εύκολα βρίσκεις  γ ρ α μ μ ή  π ρ ο τ ε ρα ι ό τ η τ α ς;΄΄

Ακούγεται ευοίωνο , αισιόδοξο. Εσύ προηγείσαι και οι άλλοι  περιμένουν. Σκέφτεσαι α υ τ ο ύ ς τους άλλους και χαμογελάς αυτάρεσκα.

Το ακουστικό στο αυτί. Η προτροπή επαναλαμβάνεται.

-Παρακαλώ περιμένετε. Ακούς μουσική , ευχάριστη μελωδία, το ρεφρέν τώρα. Στροφή αντιστροφή , και πάλι μουσική.Το επόμενο μουσικό κομμάτι τώρα.

Α , ωραία. Αυτό το ξέρεις , σιγοτραγουδάς τα λογάκια και…

-Είστε σε γραμμή προτεραιότητας, παρακαλώ μην κλείσετε.

(όχι , βέβαια, δε σκοπεύω να χάσω αυτή την εύνοια της Τύχης).

Περνάνε πέντε λεπτά , δέκα λεπτά , αρχίζεις και εκνευρίζεσαι.

Αλλά πάλι η υπενθύμιση , μην κλείσετε .Σκέφτεσαι  πάλι τους άτυχους πίσω από σένα ,που δε   βρήκαν καν γραμμή και  παίρνεις βαθιά ανάσα.

Λες από μεσα σου το θ έ μ α σου-μην ξεχάσεις το λόγο που τηλεφωνείς-

και πάμε για το επόμενο μουσικό κομμάτι. Αυτό κατι σου θυμίζει από το παρελθόν , κάτι ευχάριστο. Κουνάς ρυθμικά στην αρχή, νευρικά στη συνέχεια  το πόδι και…

– Π α ρ α κ α λ ώ ;  Ξαφνιάζεσαι , ανασυντάσσεσαι, προσπαθείς να θυμηθείς πού τηλεφωνούσες και τι ήθελες.  Και με κάποια υποψία μήπως εξέλιπε ο λόγος του τηλεφωνήματος με την ταχύτητα της εποχής λες τι θέλεις.

Το αίτημά σου, το πρόβλημα…

κ α ι …η απάντηση σου’ ρχεται κατακέφαλα.

-Πρέπει να καλέσετε άλλο νούμερο. Κλεινεις φοβισμένος το τηλέφωνο ,

 γιατί το επόμενο θα είναι γραμμή προτεραιότητας για το νευρολόγο.

 Αλλά το άσμα σου’ χει κολλήσει, για το εναπομείναν εικοσιτετράωρο.  Έγινε εμμονή, έγινε εγγραφή από την κασέτα στον εγκέφαλό σου και τώρα το εκπέμπεις εσύ. Προς στιγμήν αναρωτιέσαι ανήσυχος.

Να μπω στην  άλλη γραμμή για αλλαγή ρεπερτορίου ;

Ευτυχώς αντιδράς. Επαναστατείς.

Πετάγεσαι επάνω και κάνεις την απλή σκέψη.

Δεν παίρνω ενα ταξάκι, να πάω επιτόπου, να μπω στη γνωστή μου ουρά,  τη γνώριμη από παλιά. Να ξέρω τι σόι προτεραιότητα έχω, να δω κι αυτόν που πρόκειται να με εξυπηρετήσει  αν εργάζεται ή πίνει καφεδάκι    και

σιγοτραγουδώντας το Άσμα (επί) Άσμάτων της ηλεκτρονικής ουράς

ξεκινάς για την παλιά κλασική ο υ ρ ά.

Εκεί, στη παλιά κλασσική ουρά βλέπεις

τουλάχιστον τους βασανιστές σου. Πρόσωπο με πρόσωπο…

Πρόσωπα που χαίρονται να βασανίζουν!..

Και να η ανατροπή-έκπληξη.

Νοιώθεις, τον εαυτό σου να το ευχαριστιέται αντί να θυμώνει…

Στην Ελλάδα είσαι. Τι άλλο να κάνεις;