Υπάρχει και αυτός ο τύπος του Έλληνα. Του νεοέλληνα για την ακρίβεια.

Και του ανθρώπου, γενικότερα. Ο ήρωας … στην αρένα της αρπαχτής. Δυναμικός κι αδίστακτος. Αεράτος κι αετονύχης.

Είναι ο άνθρωπος που δε «μασάει», όπως καυχάται. Και δε μασάει γιατί είναι έξυπνος, όπως πιστεύει.. Για την ακρίβεια ξύπνιος. Η εξυπνάδα της πιάτσας.

Είναι ανοιχτομάτης και μακρυχέρης. Καραδοκεί και ορμάει.

Δε μασάει αλλά καταπίνει αγρίως.

Ότι βρει μπροστά του. Το ψωμί του εργαζόμενου, το χώρο του διπλανού, το δίκιο του συνάνθρωπου. Ανοιχτομάτης παρακολουθεί το πιρούνι του συντρώγοντος και επιταχύνει ανταγωνιστικά στην αρένα της αρπαχτής για να εξασφαλίσει τη μερίδα του λέοντος. Γιατί είναι λέων! Μάλιστα υποείδος του λέοντα. Με νύχια αρπακτικά, γερό σαγόνι και χαίτη πλούσια για απόκρυψη, για καμουφλάζ. Και βρυχηθμό φοβερό.

Και εδώ που τα λέμε είναι αναγκασμένος να βρίσκεται σε συνεχή επιθετική επαγρύπνηση, γιατί είναι πολλοί οι συντρώγοντες στο μεγάλο φαγοπότι. Και ο συνδαιτημόνας ’’ δε μασάει’’. (άλλο η μάσα, γι’ αυτή γίνονται όλα). Καρφώνει ταχύτατα τον ‘’καλό μεζέ’’ και ακολουθεί αγωνιώδης κατάποση και άγρια καταδίωξη της επόμενης λείας. Ήδη η χοντρή μάσα διέρχεται από την εξόχως διογκωμένη περιοχή ‘’μήλο του Αδάμ’’. Γιατί είναι Αδάμ με τα όλα του. Με τις Εύες του, φιδίσια κορμιά όλες και τον Ι.Χ παράδεισό του.

Γιατί αυτός ο τύπος υπανθρώπου, αφότου το ανθρώπινο γένος εκδιώχτηκε από τον παράδεισο, παλεύει με νύχια και με δόντια, αυτά του λέοντος, νυχθημερόν-με προτίμηση στη νύχτα- να εξασφαλίσει από τις σάρκες των συνανθρώπων του τον ιδιωτικής χρήσης παράδεισο. Πλούτο αμύθητο, πολυτέλεια απερίγραπτη, χλιδή ανατολίτικη.

Και όλα αυτά τα πλούτη αποκτημένα χωρίς την τήρηση της προαιώνιας φριχτής εντολής: ‘’με τον ιδρώτα του προσώπου σου, άνθρωπε…’’ Δεν ιδρώνει ούτε το πρόσωπό του, ούτε το αυτάκι του. Καρφάκι δεν του καίγεται. Για τίποτε. Γιατί ζει στην εποχή του επιτήδειου, του διαπλεκόμενου, του κυκλωματούχου.

Επιδίδεται σε επιχειρήσεις προσοδοφόρες αλλά αφορολόγητες.

Κάνει δουλειές χρυσές, με μαύρο χρήμα.

Δουλειές με φούντες, όταν το έθνος φουντάρει. Και ο πλουτισμός πανεύκολος.

Κι όλα αυτά κάτω από τη στέγη της Δημοκρατίας, και πολλά από αυτά μέσα στο ναό της δημοκρατίας. Και μερικά από αυτά κάτω από τη σκέπη σου , Θεέ μου…

Πάνσοφε Δημιουργέ, εκείνο το ‘’με τον ιδρώτα του προσώπου σου’’, ισχύει μόνο για αυτούς που έκπτωτοι από τον Παράδεισό σου χρόνους και χρόνους τώρα τηρούν τις εντολές σου; Με το φάσμα της επίγειας κόλασης μπροστά στα μάτια τους, της φτώχιας, της ανεργίας, της πείνας. Γιατί υπάρχουν και αυτοί οι Έλληνες και είναι πολλοί.

Τουλάχιστον το μετά θάνατον, το έχεις οργανώσει καλύτερα; Σουίτα κράτησες για τους διψώντες τη δικαιοσύνη; Γιατί υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι. Και είναι ολόκληροι λαοί.

Μέριμνα για τους πτωχούς τω πνεύματι έλαβες; Τους καλόπιστους και τους αγαθούς.

Φραγγέλιον για τη δικαίωση των πτωχών που αυξάνονται και πληθύνονται απελπιστικά ετοίμασες; Οι μεγάλοι σου βοηθοί, η Θέμις, η Νέμεση, η Ευνομία, η Αιδώς πού βρίσκονται.

Επιτέλους. Έστι Δίκης οφθαλμός;

Ίδωμεν…