Επιτόπια νυχτερινή βόλτα στην πρωτεύουσα

διαπιστώνει την αλλαγή

ότι η Αθήνα ξαναγίνεται Αθήνα

Να, και μία έκπληξη.

Μέσα από τα χαλάσματα –τα απομεινάρια της κρίσης- σκάει κάποιο φως. Κάποια, ελπίδα…

Το γεγονός, πας ΕΠΙΤΟΠΟΥ και το βλέπεις.

Το χθες λάμψης επιστρέφει.

Η Αθήνα, σιγά-σιγά, γυρίζει στην Ιστορία της. Ξαναβρίσκει, τον εαυτό της. ΞΑΝΑΓΙΝΕΤΑΙ, Αθήνα!

Πρωτεύουσα, έλξης. Πόλη ξελογιάστρα για όλους. Έλληνες και ξένους.

Το παλιό μεγαλείο, οι ιστορικές γειτονιές της Πλατεία Βικτωρίας, Άγιος Παντελεήμονας, Μεταξουργείο, Φωκίωνος Νέγρη αθόρυβα είχαν πιάσει πάτο. ΕΙΧΑΝ ΧΑΘΕΙ!

Απίστευτη παρακμή. Φρίκη. Φάνταζαν –αν είναι δυνατόν- «απαγορευμένες περιοχές»!!!

Πολλοί φίλοι τελευταία μου έλεγαν –και επέμεναν- ότι η Αθήνα αλλάζει. Ξαναγεννιέται. Αρχίζει να φοράει τα καλά της. Θυμίζει, τους ωραίους καιρούς.

Δεν τους πίστευα. Γιατί, πριν ένα χρόνο έζησα προσωπικό εφιάλτη.

Όταν αποφάσισα τη ΒΟΛΤΑ ΣΟΚ, από την Ακρόπολη μέχρι την Κυψέλη.

Δεν έβλεπα την Πλατεία Βικτωρίας –που έζησα 10 χρόνια- έβλεπα γκέτο.

Έντρομους διαβάτες να τρέχουν. Κλίμα φόβου. Αποτύπωμα τρίτου κόσμου.

Ένα νυχτερινό νεκροταφείο…

Ποια;

Η περιοχή του μεγάλου συνωστισμού, των μεγάλων πάμφωτων μαγαζιών,

της ΑΥΠΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ που δεν ησύχαζε αν δεν έβλεπε το ξημέρωμα…

Δεν έβλεπα Ομόνοια, έβλεπα έναν «ανοικτό τάφο» μίας διάσημης πλατείας.

«Οπτικό κακούργημα». Ανθρώπινα ράκη –χαμένες ζωές-, στις γωνιές της.

Σκιές που προσπαθούσαν να κρυφτούν…

Δεν έβλεπα Αθήνα. Έβλεπα ερημιά Σαχάρας. Πρωτεύουσα χωρίς κατοίκους.

Πόλη-κατάκοιτη με σπασμένες αρθρώσεις…

Αυτές ήταν οι συντριπτικές εικόνες –«συναισθηματικές ανοιχτές εγχειρήσεις καρδιάς»- πριν ένα χρόνο.

Η εμμονή των φίλων και το προσωπικό μου πείσμα να σβήσω από τα μάτια μου

τη φρίκη που έζησα με οδήγησαν να ξανακάνω προ ημερών την ίδια βόλτα, από Ακρόπολη μέχρι Κυψέλη.

Πράγματι. Στα απόνερα της κρίσης η Αθήνα επιστρέφει.

Ξαναβρίσκει, την αυτοπεποίθησή της.

Γυρίζει στο Μέλλον!

Τα στέκια της ξαναστήνονται.

Τα φώτα ανάβουν το ένα πίσω από το άλλο. Όπως, πριν.

Οι μόνιμοι κάτοικοι «επέστρεψαν». Το πάρτι, δειλά-δειλά ξαναρχίζει.

Ως δια μαγείας, Ομόνοια Μεταξουργείο Ψυρρή, Κεραμεικός ξαναζωντανεύουν.

Από κοντά, η Πλατεία Βικτωρίας. Μπαίνει στο χορό διεκδίκησης για τα πρωτεία που έχασε…

Ο σπαρασσόμενος Άγιος Παντελεήμονας κέρδισε την ειρήνη του.

Ζωντανός και κατάφωτος μέχρι πρωίας…

Ρώτησα στη διαδρομή μου αρκετούς πολίτες της κάθε περιοχής να μου πουν τη γνώμη τους για την ξαφνική μεταμόρφωση.

Λιτό και σαφές το συμπέρασμα αυτών που ρωτήθηκαν:

Τώρα, όλες οι «εμπόλεμες» πλατείες βλέπουν κράτος-αστυνομικούς. Νύχτα-μέρα.

Πέρα από την κρίση ο φόβος κλείδωνε τους ανθρώπους στα σπίτια τους.

Αυτός ο φόβος, «ΣΚΟΤΩΝΕ» το Κέντρο και τις γειτονιές της πρωτεύουσας.

Οι πολίτες-μάρτυρες ξέρουν τι έχουν ζήσει.

ΞΕΡΟΥΝ, τι λένε όσο κανένας μας.

Κράτος, ακούς;