19 Μαίου 1990. Γήπεδο Ριζούπολης. Εξώκοσμο πένθος…

Η κακόκαρδη, άσπλαχνη μέρα

κτύπησε τον Ηγέτη της Ανθρωπιάς.

Τη χαρίεσσα καλοσύνη για όλους. Χωρίς ΠΟΤΕ διάκριση.

Το αστραφτερό του χάρισμα που όλοι αγαπούσαν.

19 Μαΐου 1990. Ο Μιχάλης Αρκάδης «έγειρε» στην εξέδρα

Η ΑΕΚ, τελευταία εικόνα στα μάτια του.

Η δεύτερη, αγαπημένη του οικογένεια.

Ο δεύτερος, εαυτός του. Η δεύτερη ψυχή του!

Φοβερός συγκλονισμός στο άκουσμα της είδησης. Απάνθρωπες μαύρες ώρες οδύνης.

Δεν είχα ξαναδεί τόσους διαφορετικούς ανθρώπους να ξεσπούν σε λυγμούς.

Δεν είχα ξαναζήσει τόσο ασυγκράτητο πόνο.

Τόσα πολλά σκυφτά κεφάλια που δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους.

Τόσες πολλές ματωμένες καρδιές, μαχαιρωμένες από το απίστευτο άκουσμα.

Η ευθύτητα της σχέσης του με φίλους, γνωστούς και απλούς ανθρώπους δεν είχε προηγούμενο.

Ήταν, Ο ΚΟΣΜΟΑΓΑΠΗΤΟΣ!

Η προσωπική μου συντριβή κράτησε πολύ καιρό. Πολλούς μήνες.

Μου ήταν αδύνατο να συμφιλιωθώ με την απουσία του.

Μέχρι που ξαφνικά, ήρθε η ευλογημένη ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ.

Η στιγμή, που η οδυνηρή απώλεια μου δίδαξαν το νόημα του πόνου και την ομορφιά ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ να ζεις συνεχώς μαζί του χωρίς να είναι. Να τον νοιώθεις ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟ δίπλα σου. Όλες τις ώρες.

Τότε, καταλαβαίνεις ότι η μνήμη όταν ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ είναι ισχυρότερη από το θάνατο.

Λ. Μπάρλος – Μ. Αρκάδης
Πρόεδρος & Αντιπρόεδρος που έφτασαν την ΑΕΚ
στις 4 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης

Σήμερα, 23 χρόνια μετά νοιώθω όμορφα που η αγαπημένη του (και δική μου) οικογένεια.. Η Κούλα, η γυναίκα του, τα δύο παιδιά του ο Νίκος και η Αγγελική και το εγγονάκι του Μιχάλης ζουν κάθε μέρα μαζί του. Είναι εκεί -δίπλα τους- όλες τις ώρες.

Ποτέ, δεν έφυγε. Ποτέ, δεν θα φύγει.

Γιατί μόνο οι άνθρωποι που χάνουν τη μνήμη τους χάνονται.

Η ζωή και το έργο του έγραψαν Ιστορία. Που δεν ξεχνιέται. Όσα χρόνια και αν περάσουν.

Κέρδισαν Αθανασία, η Ευγένεια, η Καλοσύνη, η Ανθρωπιά του!

Ούτε και σήμερα, θα σου πω καληνύχτα αξέχαστε φίλε.