Οι «πτυχιούχοι» της κομματικής ίντριγκας

αφήνουν ΕΚΤΟΣ

Παιδείας τους άριστους και άξιους…

Είδα (τυχαία) στην «τηλεόραση των κραυγών»

έναν πρύτανη (που δηλώνει) επικεφαλής Πανεπιστημίου… ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ!

Κατάφατσα, μπροστά μου –και σε ζωντανή σύνδεση- βάρβαρη αγραμματοσύνη.

Το τέλος, ευθύνης-αξιοπρέπειας.

Αυτοπροσώπως, (απέναντί μου) η ακριβοπληρωμένη φούσκα μόρφωσης.

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΑΙΜΟΥ!..

Απτόητος, όμως, ο πρύτανης…

Οι συνεχείς ασύντακτες φράσεις του. Τρόμαξαν, ρήμα, υποκείμενο, αντικείμενο.

Και το έβαλαν στα πόδια…

Κάθε λέξη του, διασυρμός. Δημόσιος ΦΟΝΟΣ της γλώσσας(!!!)

Από όσα ασυνάρτητα ψέλλιζε αφρίζοντας και χωρίς ντροπή…

Συγκράτησα ότι -ούτε λίγο ούτε πολύ- αυτοανακηρύχθηκε ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ του Πανεπιστημίου.

Που ανοίγει και κλείνει όποτε αυτός γουστάρει…

Εδώ, κυρίες και κύριοι, ακριβώς κάτω από τον πάτο βρίσκεται το ΓΕΝΕΣΙΟΥΡΓΟ ΑΙΤΙΟ που η Παιδεία έχει πιάσει πάτο!..

Είναι, αυτή η παιδεία που συνεχώς μεταρρυθμίζεται και συνεχώς μένει αμεταρρύθμιστη. Αδιόρθωτη, ΓΡΙΑ ΑΜΑΘΕΙΑΣ!..

Είναι η ίδια, που εξαφανίζει με δικό της «φασιστικό διάταγμα» άριστους και άξιους.

Είναι αυτή η σάπια παιδεία, που έφτιαξε το ρουσφετολογικό ασανσέρ ανόδου για υπάκουους ανάξιους. Για ημιμαθείς πρυτάνεις-καθηγητές της πίσω πόρτας…

Έτσι, φθάσαμε στην παιδεία-εθνική τραγωδία…

Να βραβεύεται, η κατάληψη.

Να δοξάζεται, το «οι έσχατοι έσονται πρώτοι»…

Να τιμωρείται, ΤΟ ΠΡΩΤΕΙΟ γνώσης. Το αριστείο διαβάσματος.

Να διαφημίζεται, «ηρωισμός πνεύματος» τα κλειστά δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια.

Το ΚΛΕΙΣΤΟ Πανεπιστήμιο.

Όταν φθάνεις στην καρδιά της κρίσης, βλέπεις και την καρδιά του προβλήματος.

Βρίσκεις, την απάντηση του πως η Παιδεία καπελώνεται τόσες δεκαετίες από «πρυτάνεις του σωλήνα». «Πτυχιούχους» κομματικής αφοσίωσης…

Για προσέξτε πως (μας) ξεφυτρώνουν.

Δεν εκλέγονται, για κάποιο σημαντικό επιστημονικό έργο.

Για κάποια συγγράμματα που κάπου μέτρησαν ή για κάποια βαρύγδουπα πτυχία…

Εκλέγονται, χάρη στις φθηνές συναλλαγές (αμοιβαίου συμφέροντος) που κάνουν με κόμματα, αιώνιους φοιτητοπατέρες και τους συνδικαλιστάδες των εργαζομένων στα ΑΕΙ.

Κάπως έτσι, -ίσως και χειρότερα- κυριαρχεί στην κορυφή της παιδείας η απόλυτη αναξιοκρατία.

Το ΑΠΟΛΥΤΟ ΜΗΔΕΝ!

Που ακυρώνει –ΚΑΙ ΘΑ ΑΚΥΡΩΝΕΙ- κάθε απόπειρα διάσωσης της Παιδείας.

Κάθε ελπίδα να περάσει στα χέρια των διαβασμένων.

Να βγουν μπροστά οι πραγματικοί διανοούμενοι.

Οι ΑΞΙΟΙ και ΑΡΙΣΤΟΙ που δυστυχώς ακόμη αγνοούνται. Ως πότε;