Τότε που «καλοτάιζε¨ο Economist τους κερδοσκόπους . . .

«Δεν μασάμε» – η δική μου απάντηση

στους κομπλεξικούς βρετανούς.

Πώς να τους εμπιστευθείς ;

Εξπέρ (πολλές δεκαετίες) οι άγγλοι στο σπορ «ασάφεια».

Στο εσκεμμένο χάος .

Μονόγραμμη η θέση τους με τους ξένους,  η ΜΗ Δέσμευση…

Η «μισή λέξη» που ΣΠΑΝΙΑ λένε ολόκληρη . . .  

Το «διπλό και τριπλό πρόσωπο» και άντε εσύ να βρεις

πότε είναι ή δεν είναι ειλικρινείς . . .

Παραμένει άγνωστο – ακόμα και για τους ψυχιάτρους –

γιατί ποτέ δεν προχώρησαν ΣΧΕΣΗ ΕΥΘΥΤΗΤΑΣ με την Ελλάδα.

Αν και ιστορικά ΘΑ ΗΤΑΝ αυτονόητη εξέλιξη.

Πολιτική Αντί -Ελλάδας συνεχώς (πάντοτε, μπαμπέσικη)

για Κύπρο, για Αιγαίο, για Τουρκία, και για Σκόπια. Η τελευταία τους, πρόκληση . . .

«Φίλοι και Σύμμαχοι» μόνο στα χαρτιά, αμέσως μετά την εμφύλια συντριβή της χώρας.

Τι να πρωτοθυμηθείς ;

Τις βόμβες βυθού που έριχναν σε όλα – μα σε όλα – τα εθνικά μας θέματα

ή την ΕΠΙΘΕΣΗ ΜΙΣΟΥΣ που εξαπέλυσαν μόλις ξέσπασε η ελληνική κρίση ;

Πώς να ξεχάσεις ;

Το «ΠΑΡΤΙ ΜΟΧΘΗΡΩΝ» που στήθηκε στο Λονδίνο κατά της μισογονατισμένης Ελλάδας.

Πώς να δεχτείς ;

Τη βαριά διαπόμπευση, τις συνεχείς ύβρεις επί 4 χρόνια για τους «άσωτους έλληνες» . . .

Πώς να συγχωρέσεις ; 

Τις βροντώδεις ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ  καταστροφής που εκτόξευε το Λονδίνο, οπλίζοντας την διεθνή κερδοσκοπία που επιτέθηκε και ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΕ τη χώρα . . .

Εξηγούμαι. Για μένα Λονδίνο, Βερολίνο και από κοντά τα «πορνεία τοκοληστείας» που τα αποκαλούν  – ακόμη, χωρίς ντροπή – «οίκους αξιολόγησης . . .

Διέπραξαν ΕΚ ΠΡΟΘΕΣΕΩΣ στην κρισιμότερη στιγμή (2009-2010) οργανωμένο ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑ εν καιρώ ειρήνης κατά της Ελλάδας !

Αρέσει δεν αρέσει, στη μαύρη 4ετία της ελληνικής περιπέτειας . . .

Financial Times, Economist & BBC (που όντως κάποτε δίδαξε δημοσιογραφική ακρίβεια) έγιναν ξεδιάντροπα όργανα της παγκόσμιας κερδοσκοπίας.

4 χρόνια, δηλητήριο.

4 χρόνια, λέξη αλληλεγγύης. Από Ηγεσία και Τύπο. Έστω, και από ευγένεια…

4 χρόνια, ορκισμένοι εχθροί του δήθεν τεμπέλη έλληνα (!!!)

Και σήμερα ;

Για γνωρίστε ένα, από τα πολλά, βρετανικά προσωπεία . . .

Διαβάστε τον Economist, τον επί τέσσερα χρόνια  λυσσώδη συκοφάντη της Ελλάδας.

Γλύφει σήμερα εκεί που έφτυνε ! . .

 Ένας «ασυνήθιστος» Economist για την ελληνική οικονομία.

Όπως τώρα αναφέρει το βρετανικό περιοδικό, η Ελλάδα ξεκινά το 2014 με μια σειρά από ασυνήθιστα ΚΑΛΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από όταν η χώρα βρισκόταν παγιδευμένη σε ένα θανατηφόρο σπιράλ χαμένων οικονομικών στόχων, πανικόβλητων αγορών και απειλών εξόδου από την Ευρωζώνη και τώρα, το προβληματικό παιδί της Ευρωζώνης, ξεπερνά τις προσδοκίες.

Στα θετικά νέα για τη χώρα, ο Economist ξεχωρίζει την εμφάνιση πρωτογενούς πλεονάσματος, τη συρρίκνωση της απόδοσης του δεκαετούς ομολόγου κάτω από 8%, από άνω του 40% που καταγράφηκε στην κορύφωση του πανικού για ενδεχόμενο Grexit, αλλά και την πιθανή επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές το τρέχον έτος. Αναφέρει επίσης, πως ορισμένοι ξένοι επενδυτές δοκιμάζουν τα νερά του Αιγαίου, η ανταγωνιστικότητα αποκαθίσταται, η τουριστική περίοδος στέφθηκε με επιτυχία, ενώ φέτος αναμένεται η πρώτη αύξηση του ΑΕΠ έπειτα από έξι συναπτά έτη ύφεσης.

Οι άλλοτε αγανακτισμένοι Γερμανοί αξιωματούχοι, χαιρετίζουν τώρα τον Έλληνα πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά, ως το σωτήρα της χώρας του -και ουσιαστικά του ευρώ, επισημαίνει ο Economist. Με αφορμή την εκ περιτροπής ανάληψη της προεδρίας της Ε.Ε. από την Ελλάδα αυτό το μήνα, αξιωματούχοι της Ε.Ε. ήρθαν στην Αθήνα αυτή την εβδομάδα για να την συγχαρούν και όχι να την «θάψουν».

Οι πανηγυρισμοί των επισήμων για το ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης είναι ευνόητοι, σχολιάζει ο Economist. Και όμως η Ελλάδα παραμένει σε προβληματική κατάσταση, τόσο οικονομικά, όσο και πολιτικά, υπογραμμίζει. Η χώρα έχει απολέσει το 1/4 της οικονομικής της παραγωγής από το 2007, κυρίως εξαιτίας των λαθών των κυβερνήσεων και των πιστωτών της. Περισσότερο από το 1/4 του εργατικού δυναμικού βρίσκεται στη λίστα ανεργίας. Το ανά μονάδα κόστος εργασίας έχει υποχωρήσει μέσω της μείωσης των μισθών και όχι μέσω της αύξησης της παραγωγικότητας.

Επιπρόσθετα -συνεχίζει ο Economist- μη λαμβάνοντας υπόψιν το «σκοτεινό» εμπόριο καυσίμων και τα ευμετάβλητα έσοδα από τον τουρισμό (που αυξήθηκαν εν μέρει λόγω των αναταραχών σε Αίγυπτο και Τυνησία), οι εξαγωγές της Ελλάδας συρρικνώνονται. Αυτό είναι ανησυχητικό, σχολιάζει το περιοδικό. Στην Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, το χαμηλότερο κόστος εργασίας έδωσε ώθηση στις εξαγωγές. Ορισμένοι Έλληνες ισχυρίζονται ότι φταίει η πιστωτική στενότητα. Άλλοι επισημαίνουν ότι η κύρια εξαγωγική αγορά της χώρας, η ΕΕ, βρισκόταν σε ύφεση. Αλλά το πραγματικό πρόβλημα -σύμφωνα με το περιοδικό- είναι μια οικονομία που παράγει λίγα εμπορεύσιμα αγαθά. Οι φθηνότεροι εργαζόμενοι κάνουν μικρή διαφορά εάν δεν υπάρχουν εργοστάσια να τους προσλάβουν.

Πολιτικός κίνδυνος

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας, λένε πολλοί αγανακτισμένοι Έλληνες, είναι το δυσλειτουργικό κράτος. Ο κ. Σαμαράς, που σχεδόν έχει απαλλαγεί από την κακοδιαχείριση του παρελθόντος, επιτρέπει να διατηρούνται «παλαιάς κοπής» πελατειακές σχέσεις. Παρ’ ολ’ αυτά, ίσως η ατιμωρησία να έχει δεχτεί ένα μικρό πλήγμα, αναφέρει ο Economist, επικαλούμενος, μεταξύ άλλων, το παράδειγμα του Άκη Τσοχατζόπουλου που βρίσκεται πίσω από τις μπάρες για διαφθορά.

Η αναδιάρθρωση μιας οικονομίας και η επανίδρυση ενός κράτους χρειάζεται χρόνο και αποφασιστικότητα. Όμως ο κ. Σαμαράς, ακόμη κι αν είναι ο κατάλληλος για ένα τέτοιο έργο, ξεμένει και από τα δύο. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις για τις ευρωεκλογές του Μαΐου, επισημαίνει ο Economist. Ο φωτογενής και πανούργος ηγέτης του, Αλέξης Τσίπρας είναι υποψήφιος ακόμη και για πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Αυτό δεν θα συμβεί ποτέ, λέει ο Economist. Ωστόσο μια νίκη του κ. Τσίπρα στις εκλογές θα μπορούσε να υπονομεύσει τον εύθραυστο συνασπισμό του κ. Σαμαρά, ιδίως αν ληφθεί υπόψιν πως μέλη του ΠΑΣΟΚ, «αυτομολούν» προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι τα μέσα του 2015, πιθανώς ο κ. Τσίπρας να χρειάζεται να διαπραγματεύεται με την ΕΕ ως πρωθυπουργός, ή -τουλάχιστον- ως το «δεξί-χέρι του βασιλιά». «Μυρίζοντας» εξουσία, ο κ. Τσίπρας έχει αρχίσει να κάνει μαθήματα Αγγλικών και να ταξιδεύει. Στο εξωτερικό, το μήνυμά του είναι ότι δεν θέλει η Ελλάδα να φύγει από το ευρώ. Στο εσωτερικό, υπόσχεται να αθετήσει τους όρους τους μνημονίου με τους πιστωτές. Ακόμη και τα  υψηλόβαθμα στελέχη του κόμματός του, δεν μπορούν να εξηγήσουν με σαφήνεια πώς θα μπορέσουν να απαλλάξουν τη χώρα από τους όρους του μνημονίου και ταυτόχρονα να διατηρήσουν τη χρηματοδότηση.

Ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε να αποδειχθεί ακόμη πιο πραγματιστής στη ρητορική του, αναφέρει ο Economist. Κάποιοι ήδη τον παρομοιάζουν με τον Ανδρέα Παπανδρέου, ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, ή ακόμη και με τον ίδιο τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος κάποτε αντιτίθετο στο μνημόνιο. Ακόμη και χωρίς τον τραπεζικό πανικό που ορισμένοι προβλέπουν ότι θα ακολουθήσει μετά από ενδεχόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, η δέσμευση του κ. Τσίπρα να καταργήσει πολλές μεταρρυθμίσεις και να επανεθνικοποιήσει τις λίγες επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν, θα σκοτώσει οποιαδήποτε διαφαινόμενη ανάκαμψη.

Η ανήσυχη Γερμανία θα μπορούσε βέβαια να χαλαρώσει τις απαιτήσεις για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και να ανακουφίσει ελαφρώς τον κ. Σαμαρά από τις πιέσεις. Αλλά μια καλύτερη κίνηση θα ήταν να δεσμευτεί ξεκάθαρα ότι η ζώνη του ευρώ θα τηρήσει την υπόσχεσή που έδωσε το 2012 να προσφέρει στην Ελλάδα πρόσθετη ελάφρυνση του χρέους, μέσω της μείωσης των επιτοκίων και της αύξησης της διάρκειας των δανείων, τώρα που πέτυχε πρωτογενές πλεόνασμα. Σε αντάλλαγμα, οι πιστωτές δεν θα πρέπει να επικεντρωθούν στην ενίσχυση της λιτότητας, αλλά στην ανάγκη μεταρρύθμισης της οικονομίας και του κράτους. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος στην Ελλάδα είναι πλέον πολιτικός, όχι οικονομικός. Ο φόβος της χρεοκοπίας και του Grexit έχει υποχωρήσει: πλέον η μεγαλύτερη πηγή ανησυχίας είναι μάλλον η άνοδος των Ελλήνων εξτρεμιστών.