«Προστατευόμενο αγαθό»,

ο ΕΝΤΙΜΟΣ δημόσιος έλεγχος

Ουδείς, πάνω από τους θεσμούς.

Ούτε, ο Πάπας …

Κανένας, δεν μπορεί ΝΑ ΘΕΣΕΙ

«εκτός νόμου», το Νόμο …

Υπάρχουν, ΣΕ ΙΣΧΥ δύο ιστορικές

δικαστικές αποφάσεις.

Που ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ το  δημόσιο έλεγχο

της όποιας –και αν είναι- εξουσίας.

Του όποιου –και αν είναι- ισχυρού προσώπου. Κράτους ή παρακράτους …

Και οι δύο αποφάσεις σέβονται την πραγματική είδηση.

Δεν διώκουν την ΕΝΤΙΜΗ αποκάλυψη.

Όταν τεκμηριώνει κάποια ανέντιμη πράξη.

Διώκουν, την εσκεμμένη απόπειρα φίμωσης. ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ.

Που τελευταία πολλοί φοβισμένοι προσπαθούν να φοβίσουν

μέσω αγωγών (μόδα εποχής) αξιώνοντας μάλιστα και θηριώδη ποσά…

Αλλά, οι δύο αποφάσεις ΤΙΜΩΡΟΥΝ και τη δόλια διαπόμπευση και συκοφαντία.

Αν όντως, αποδειχθεί στο Δικαστήριο.

Πρώτη ιστορική απόφαση (του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών) :

«Ο Τύπος μπορεί να στιγματίζει με ΚΑΥΣΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ κάθε δημόσια πράξη.

Επομένως, ο γραπτός λόγος όσο αυστηρός και αν είναι δεν μπορεί να αποτελεί

ΕΠΙΜΕΜΠΤΗ ΠΡΑΞΗ, διότι τα επιχειρήματά του συγκροτούν

δριμύ δημοσιογραφικό ύφος ΚΑΙ ΟΧΙ εξυβριστικό τρόπο εκδηλώσεως

που ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΩΣ χρησιμοποιούνται προς έλεγχο

της ηθικής αξίας της ειδήσεως  ή πράξεως» !

Δεύτερη ιστορική απόφαση (του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου) :

«Είναι προτιμότερη ακόμη και μία υπερβολή του δημοσιογραφικού λόγου

από την ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ δημοσίων προσώπων

που πλήττουν ολόκληρες κοινωνίες. Τα δημόσια πρόσωπα

που δεν αντέχουν το δημόσιο έλεγχο να πηγαίνουν αμέσως στα σπίτια τους»!

Στέκομαι, στις δύο δικαστικές αποφάσεις …

Για να θυμίσω σε όλους – «αγωγωμανείς» ή μη –  ότι ο δημόσιος έλεγχος

είναι «προστατευόμενο αγαθό» της Δημοκρατίας.

Εξηγούμαι.

Η ανέντιμη αποκάλυψη διώκεται. Και συνήθως, καταδικάζεται.

Η ΕΝΤΙΜΗ ΔΕΝ ΔΙΩΚΕΤΑΙ !