«Παλαβή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ»

Λέει ο διανοούμενος

της Αριστεράς Δ. Ραυτόπουλος

Το κύμα ηλιθιότητας που κατακλύζει τη χώρα και τη σπρώχνει – με κλειστά μάτια – σε καταστρεπτικές εκλογές για τρίτη φορά μέσα σε ένα επτάμηνο …

Καταγγέλλει ο Δ. Ραυτόπουλος. Ο διανοούμενος – μύθος της Αριστεράς.

Που πρώτος είχε ΕΝΑΝΤΙΩΘΕΙ στη ιδεολογική αγκύλωση του ΚΚΕ

και στο τότε υπερκράτος – κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο Δ. Ραυτόπουλος μιλάει για το σήμερα του τόπου και τονίζει για το ΣΥΡΙΖΑ :

«Ήταν η χειρότερη κυβέρνηση της Δημοκρατίας, η πιο παλαβή», σε συνέντευξη που του πήρε ο Απόστολος Λακασάς για την «Καθημερινή».

Όσοι περισσότεροι διαβάσουν τις απόψεις του θα κερδίσουν γνώσεις.

Που ίσως δεν έχουν.

Γνώσεις που θα τους βοηθήσουν να προστεθούν στην πλευρά της ενημερωμένης κοινωνίας. Εκεί που το μεγάλο ψέμα, συνήθως,πέφτει σε τοίχο.

Διαβάστε τα κυριότερα αποσπάσματα από τη σημαντική συνέντευξη.

Γράφει ο κύριος Λακασάς

«Είχα πρωτοακούσει για τον Δημήτρη Ραυτόπουλο, φοιτητής, στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Υπήρχε σχεδόν ένας μύθος γύρω από το όνομά του, μύθος που μιλούσε για τον διανοούμενο της Αριστεράς, από τους σημαντικότερους της μαρξιστικής κριτικής μεταπολεμικά, ο οποίος όμως είχε εναντιωθεί στον ιδεολογικό δογματισμό του ΚΚΕ, ιδιαίτερα στην «κομματικότητα» της λογοτεχνίας και στον σοσιαλιστικό ρεαλισμό.

«Τον Οκτώβριο του 1952, μόλις βγήκα από το στρατόπεδο εξόριστων του Αγίου Ευστράτιου –ως αδειούχος εξόριστος– πήγα στην “Αυγή” και δούλεψα από το πρώτο φύλλο της, ως ρεπόρτερ. Ο τότε διευθυντής της “Αυγής”, ο Βασίλης Εφραιμίδης, εμάς τους διανοούμενους μας αποκαλούσε μισοαστεία, μισοαπειλητικά “φορμαλιστές” – που ήταν ύβρη στην κομματική γλώσσα. Όπως αργότερα μας χαρακτήριζαν “ρεβιζιονιστές”, ακόμη βαρύτερο αυτό.

Μας είχε, λοιπόν, ο Εφραιμίδης σε καραντίνα ιδεολογική, μακριά από τα πνευματικά θέματα της εφημερίδας. Είμαστε συχνά εκεί τότε με τον Τάσο Λειβαδίτη, τον Τίτο Πατρίκιο, τον Κώστα Κουλουφάκο και άλλους από το φυτώριο της εξορίας, αλλά ο Εφραιμίδης τη στήλη της βιβλιοκρισίας δεν μας την εμπιστευόταν.

Έχρισε κριτικό έναν δικηγόρο φίλο του, κομματικό γρανίτη, και επιπλέον Πόντιο, όπως και ο ίδιος. Ήταν καλός και τίμιος ο ευνοούμενος κριτικός, αλλά ολωσδιόλου άσχετος, κυριολεκτικά απροσδιόνυσος» θυμάται σήμερα ο κ. Ραυτόπουλος, μιλώντας για τα πρώτα βήματά του.

«Ο Εφραιμίδης όταν ήταν ευχαριστημένος από τη δουλειά μου με φώναζε Ραυτοπουλίδη, ύψιστη εύνοια. Στο τέλος όμως παραλίγο να ’ρθούμε στα χέρια. Έφυγα από την “Αυγή” και επέστρεψα όταν έφυγε ο Εφραιμίδης».

– Πώς εξηγείτε τη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους Ανεξάρτητους Έλληνες;

– Πρώτον, με τον πατροπαράδοτο αριστερό οπορτουνισμό. Βαθιές είναι οι ρίζες του. Στα πρώτα βήματα της επιβολής του ναζισμού, τα σταλινικά κομμουνιστικά κόμματα, με πρώτο το γερμανικό, σιγοντάρισαν τον Χίτλερ, θεωρώντας κύριο εχθρό τη σοσιαλδημοκρατία.

Δεύτερη μεγάλη παράδοση, η εθνικιστική στροφή του Στάλιν, όταν είδε ότι ο κομμουνισμός δεν ενέπνεε την αντίσταση στη γερμανική εισβολή. Ας μην ξεχνάμε τη λυκοσυμμαχία Χίτλερ – Στάλιν για τη μοιρασιά-σκύλευση της Πολωνίας και των Βαλτικών χωρών. Στον Στάλιν λοιπόν, χρειαζόταν η υποχώρηση του διεθνισμού, ώστε να θεμελιώσει τη θεωρία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού «σε μία μόνη χώρα».

Ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίχθηκε στον εθνολαϊκισμό και στη συνωμοσιολογία ώστε να εξάψει αντιευρωπαϊκά πάθη, να κηρύξει τη χάρτινη απελευθερωτική Αντίσταση. Οι του ΣΥΡΙΖΑ έφτασαν στο σημείο, με το απίθανο δημοψήφισμά τους, να συγκαταμετρηθούν με τις ψήφους των χρυσαυγιτών!

Θα τους θυμίσω ότι κατά τον Λένιν που θαυμάζουν και ίσως λατρεύουν, «ο σοσιαλιστικός οπορτουνισμός είναι ένας εχθρός του σοσιαλισμού, που φόρεσε μαρξιστική στολή». Ο Βλαδίμηρος Ιλιτς εννοούσε οπορτουνιστές τους σοσιαλδημοκράτες, αλλά το τσιτάτο πάει γάντι στον ΣΥΡΙΖΑ.

 «Η Ελλάδα δεν έχει ξεπεράσει την οικονομική κρίση, διότι την έχει αντιμετωπίσει διχαστικά, ως μνημόνιο – αντιμνημόνιο.

Δεν συνέβη το ίδιο σε άλλες χώρες, την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιρλανδία και την Κύπρο όπου ομονόησαν για τα μέτρα και για τον λόγο αυτό τώρα βρίσκονται σε καλύτερη θέση» παρατηρεί ο κ. Ραυτόπουλος.

Ωστόσο, ένα θέμα που έρχεται στην κουβέντα ως αντίβαρο όταν πάει να πάρει ρότα κατά της στάσης των Ελλήνων στην πρόσφατη κρίση, είναι η στάση των Ευρωπαίων, η αλληλεγγύη τους προς τους Έλληνες. «Η άποψη ότι η Ευρώπη είναι κακή και η Ελλάδα καλή, είναι προπαγάνδα που υιοθετείται από εκείνους που ουσιαστικά επιδιώκουν να μη λυθεί το πρόβλημα, είναι μία καταστροφική άποψη.

Ίσως και να έχει βάση στο γεγονός ότι μεγάλη πλειοψηφία της Αριστεράς ήταν κατά της ομοσπονδοποίησης της Ευρώπης» λέει και είναι αισθητά ο θυμός και η απογοήτευση στην ένταση της φωνής του. «Στο πλαίσιο μιας οικονομικής και νομισματικής ένωσης, οι Ευρωπαίοι θέλουν να πείσουν τους λαούς τους να δώσουν και άλλα χρήματα για τη διάσωση της Ελλάδας. Γιατί δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα των άλλων; Είμαστε το κέντρο του κόσμου; Δεν μας προβληματίζουν οι εξελίξεις;

Κορδωνόμαστε ότι έχουμε γίνει απειλή, ενώ έχουμε χάσει την όποια αξιοπιστία μας έναντι των υπολοίπων λαών. Και εντέλει, δεν μας βάζει σε σκέψεις ότι δεν ξεσηκώθηκε η “Ευρώπη των λαών” πίσω από τη σημαία του ΣΥΡΙΖΑ;».

Με τον ίδιο, υψηλό, τόνο σχολιάζει και τις επί πέντε μήνες διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης για το νέο πακέτο βοήθειας. «Τους ζητούσαμε νέο δάνειο χωρίς όρους, τη βοήθειά τους να την κάνουμε ότι θέλουμε.

Και ουσιαστικά για να εφαρμόσουμε μία πολιτική, η βάση της οποίας είναι ακριβώς εκείνη που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία. Αυτό σημαίνει να συντηρούμε μία οικονομία παρασιτική, αντιπαραγωγική, βασιζόμενη στην επιδότηση και την κατανάλωση».

– Πώς κρίνετε τις πρόσφατες εξελίξεις;

– Ζήσαμε τα νέα Ιουλιανά, μετά από εκείνα του ’65. Τότε δράστης ήταν η Δεξιά (το Παλάτι) και η καταστροφή που έφερε ήταν, κατά κύριο λόγο, πολιτική:

η δικτατορία και, δευτερογενώς, η εθνική τραγωδία της Κύπρου.

Σήμερα, αυτουργός είναι η ριζοσπαστική αριστερά και η εν εξελίξει καταστροφή που εξαπέλυσε είναι σύμφωνη με τον δικό της χαρακτήρα: ριζοσπαστική, σε όλα. Στα δημοσιονομικά, στο βιοτικό επίπεδο, στα πολιτικά ήθη, στη θεσμική λειτουργία, στη διεθνή θέση της χώρας και την αξιοπρέπειά της, μαζί με τον επικίνδυνο κλονισμό της εθνικής ασφάλειας.

Τελικά, η «πρώτη φορά αριστερά» διακυβέρνηση, τρομαγμένη μπροστά στο αποτέλεσμα της ανόητης μπλόφας που επιχείρησε, οπισθοχώρησε άτακτα και αρχίζει να διαλύεται. Συνέχισαν να κυβερνούν χάρη στον πατριωτισμό και τη φρόνηση της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, έχοντας αντιπολίτευση το ίδιο τους το κόμμα. Αφήνουν να εννοηθεί ότι υπέκυψαν στον εκβιασμό για να πάρουν τα λεφτά των άλλων χωρών, αλλά ότι δεν θα εφαρμόσουν τη συμφωνία.

Επιμένουν στο ψέμα, τον άκρατο λαϊκισμό και την κρατικιστική τους ιδεολογία. Πρόκειται για τη χειρότερη κυβέρνηση της δημοκρατίας, και την πιο παλαβή. Δεν είμαι πολιτικός και αποστρέφομαι το «πολιτικώς ορθόν». Με εξεγείρει το ότι ζητάνε και τα ρέστα, θριαμβολογούν, διαστρέφουν την πραγματικότητα, φοβερίζουν.

Ως μαρξιστικά απολιθώματα, ο λόγος τους εξακολουθεί να εμπνέεται από κάποια μεσσιανική αποστολή, ως εντολοδόχων της Ιστορίας και κατόχων της απόλυτης αλήθειας.