Οδυσσέας Ελύτης: «Είμαστε όλοι

δέσμιοι μίας ευτυχίας

που χάνουμε από δικό μας λάθος»

«Πρώτα, το καλό και το κακό ΕΙΝΑΙ εχθροί.

Μετά, συμβιβάζονται.

Και στο τέλος γίνονται ένα»…

ΝΤ

«Η πρώτη αλήθεια είναι ο θάνατος.

Απομένει να μάθουμε πια είναι η τελευταία»…

Γράφει στο βιβλίο του «Ανοιχτά Χαρτιά», ο Οδυσσέας Ελύτης.

«Όχι, δεν μπορεί  -γράφει ο Νίτσε- να είναι λεύτερος αυτός που ζει στο ψέμα και φοβάται την αλήθεια.

Είναι ντροπή μας –συνεχίζει- να μεθάμε στις ταβέρνες της ψεύτικης ελπίδας ή κάτω στα υπόγεια για να κρύψουμε το φόβο μας»…

Αυτήν την Εβδομάδα των Παθών που κυριαρχεί το Άγιο Πνεύμα…

Ένα κείμενο υψηλού επιπέδου του Νομπελίστα Οδυσσέα Ελύτη επιχειρεί να εξηγήσει πως χάνεται το νόημα της ζωής του άπιαστου πλούτου για τον άνθρωπο.

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ:

«Η πρώτη αλήθεια είναι ο θάνατος. Απομένει να μάθουμε πια είναι η τελευταία.

Να γιατί γράφω.

Γιατί η ποίηση αρχίζει από εκεί που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος.

Είναι η λήξη μίας ζωής και η έναρξη μίας άλλης.

Που είναι ίδια με την πρώτη αλλά που πάει πολύ βαθιά.

Ως το ακρότατο σημείο, ως εκεί που ο Ήλιος και ο Άδης αγγίζονται.

Η ατελεύτητη φορά προς το Φως το φυσικό που είναι ο Λόγος και το Φως το Άκτιστον που είναι ο Θεός.

Για αυτό γράφω.

Γιατί με γοητεύει να υπακούω σε Αυτόν που δεν γνωρίζω.

Που είναι ο εαυτός μου ολάκερος.

Και όχι ο μισός που ανεβοκατεβαίνει στους δρόμους και φέρεται εγγεγραμμένος στα μητρώα αρρένων του δήμου.

Είναι σωστό να δίνουμε στο Άγνωστο το μέρος που του ανήκει.

Να γιατί πρέπει να γράφουμε.

Γιατί η ποίηση μας ξεμαθαίνει από τον κόσμο αυτόν που βρήκαμε.

Τον κόσμο της φθοράς που έρχεται κάποια στιγμή να δούμε ότι είναι η μόνη οδός να υπερβούμε τη φθορά.

Με την έννοια που ο θάνατος είναι η μόνη Οδός για την Ανάσταση.

Κανείς δεν ξέρει.

Δεν ανακάλυψε ποτέ από πού κρατάει το πάθος του ανθρώπου να μισεί τη δυνατότητα της ίδιας του της σωτηρίας.

Είναι που, ίσως θα ήθελε να μην το ξέρει. Αλλά παρόλα αυτά το ξέρει πως υπάρχει και πως είναι αυτός η αιτία που δεν μπορεί μήτε να το πλησιάσει μήτε να το υπερβεί.

Θέλουμε δεν θέλουμε είμαστε όλοι δέσμιοι μίας ευτυχίας που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε»