Πολιτικοί χωρίς το χάρισμα

της διορατικότητας

δεν είναι και δεν θα γίνουν ηγέτες

Ποιος είναι στην Πολιτική, Ηγέτης;

Είναι αυτός, χωρίς δεύτερη λέξη. ΠΟΥ ΕΧΕΙ το χάρισμα να είναι διορατικός.

Να μπορεί, αυτοδυνάμως, να διασχίζει και να διαβάζει το Μέλλον.

Όχι, πολλοί (δυστυχώς) οι αρχηγοί των εθνών ΠΟΥ ΕΧΕΙ παρασημοφορήσει η Ιστορία.

Η Ιστορία καταγράφει ψυχρά τα γεγονότα. Τα αληθινά.

Ξεσκεπάζει, τα εικονικά. Τα ψεύτικα…

Γράφει, πάντοτε, ονοματεπώνυμο δίπλα στη λέξη ΑΚΜΗ. Που δίνει σε χώρα.

Μαύρο ονοματεπώνυμο δίπλα και στη λέξη παρακμή. Που χρεώνει σε χώρα.

Τέσσερεις  Έλληνες πολιτικοί, για τη Νεώτερη Ιστορία, ΥΠΗΡΞΑΝ διορατικοί ηγέτες. Με αποδείξεις.

Ιωάννης Καποδίστριας – Χαρίλαος Τρικούπης –Ελευθέριος Βενιζέλος – Κωνσταντίνος Καραμανλής

Ο τελευταίος (άκουσον-άκουσον) πριν από 42 χρόνια είχε δει τα Σπάτα για το νέο διεθνές αεροδρόμιο της Ελλάδας.

Και το (ξεπερασμένο) Ελληνικό, μεγάλο πάρκο και ιδιωτικές κατοικίες.

Ιδού, τι αποκαλύπτει ο Ευάγγελος Αβέρωφ Τοσίτσας στο βιβλίο του (έκδοση 1986) «Οικονομία Ώρα Μηδέν».

Γράφει:

“Λίγο χρόνο μετά τις εκλογές του 1974 ο τότε πρόεδρος της κυβέρνησης Κωνσταντίνος Καραμανλής ζήτησε να μελετηθεί υπεύθυνα το θέμα του αεροδρομίου του Ελληνικού από απόψεως μελλοντικής εξυπηρέτησης των αεροπορικών συγκοινωνιών.

Εάν οι μελέτες κατέληγαν στη μεταφορά του, σχεδίαζε την πώληση της μισής περίπου έκτασης για την ανέγερση ιδιωτικών κατοικιών ώστε το προϊόν των πωλήσεων αυτών να  καλυφθεί μέρος της δαπάνης κατασκευής του νέου αεροδρομίου. Η έκταση που θα περίσσευε θα μετατρεπόταν σε μεγάλο λαϊκό πάρκο με χώρους για αθλοπαιδιές.

Κατόπιν συνεννοήσεων με ειδικούς κλήθηκαν 13 ξένες εταιρείες ειδικευμένες για τη μελέτη των σύγχρονων μεγάλων αεροδρομίων να υποβάλλουν προτάσεις για την εκτέλεση οριστικής προμελέτης.

Επελέγησαν τρεις. Γενική ήταν η παραδοχή των ξένων ειδικών ότι το σημερινό αεροδρόμιο (Ελληνικό) πρέπει να μετακινηθεί και ότι δεν χωρεί επέκτασή του στην ξηρά ή και στη θάλασσα.

Ο κύριος λόγος που προβαλλόταν ήταν ότι οι τότε κιόλας πυκνές συγκοινωνίες θα αύξαιναν τόσο ώστε σε σύντομο χρονικό διάστημα (κάπου μεταξύ 1985 και 1995) θα έπρεπε να περιορίσουμε πολύ τον αριθμό των ξένων αεροσκαφών που θα το χρησιμοποιούσαν.

Προβάλλονταν και δευτερεύοντες λόγοι αν έμενε το αεροδρόμιο στο Ελληνικό: η δαπάνης της απαραίτητης μεγάλης επέκτασής του, η αύξηση της συχνότητας του θορύβου προσγειώσεων-απογειώσεων υπέρ ενός των καλυτέρων προαστείων των Αθηνών κ.α. ακόμα.

Ω υπουργός Εθνικής Αμύνης συμμετείχα στις σχετικές συσκέψεις υπό την προεδρία του τότε πρωθυπουργού. Αναφέρθηκαν όλες οι σχετικές λύσεις από την επέκταση μέχρι τη μεταφορά του ση Μακρόνησο, την Τανάγρα, τα Σπάτα.

Τελικά ανάτέθηκε η μελέτη της Γενικής Σχεδίασης (Master Plan) στη γαλλική εταιρεία AIR PORT DE FRANCE.

Μετά την υποβολή των προτάσεών της ανατέθηκε η οριστική προμελέτη στη θεωρηθείσα ως έχουσα μεγαλύτερη πείρα ολλανδική εταιρεία NAVCΟ. Οι δύο προμνησθείσες εταιρείες επέλεξαν τελικά τα Σπάτα.

Ενώ προχωρούσε η προμελέτη ιδρύθηκε η ανώνυμη εταιρεία «Αερολιμήν Αθηνών» (ανήκουσα αποκλειστικώς στο Δημόσιο) και δεν άργησαν να αρχίσουν οι απαλλοτριώσεις των απαραίτητων γαιών.

Λίγο αργότερα άρχισαν και οι εκσκαφές για να γίνουν οι απαιτούμενες ισοπεδώσεις. Μέχρι πριν λίγους μήνες μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου 1981 είχαν δαπανηθεί πλέον των 4,5 δις. Δραχμές.

 Έτσι το 1982 χωρίς καμία συζήτηση, χωρίς καμία ενημέρωση του κοινού οι χωματουργικές εργασίες σταμάτησαν. Η εταιρεία με το Διοικητικό της Συμβούλιο και με μερικούς υπαλλήλους εξακολουθεί να υφίσταται.

Ίσως δραστηριοποιηθεί σε προσεχές μέλλον όταν τούτο θα το επιβάλλει η ανεπάρκεια του αεροδρομίου του Ελληνικού. Εν τω μεταξύ η κατάσταση στο αεροδρόμιο του Ελληνικού άρχισε ήδη να είναι αν όχι χαώδης, πάντως δύσκολη. Στην περίπτωση αυτή τουλάχιστον θα βρεθεί έτοιμη πλήρης μελέτη.”