60 δις στερλίνες θα πληρώσουν

οι Βρετανοί

για ένα διαζύγιο μεγαλομανίας…

 

 

ΕΚΤΑΚΤΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ ΜΟΝΑΡΧΗ ΣΤΗΝ ΤΕΡΕΖΑ ΜΕΙ

 

Η ευθύτητα της σχέσης Ευρώπης-Βρετανίας κατέρρευσε.

Το ραγισμένο γυαλί δεν άντεξε.

Έσπασε, σαν λάμπα νύχτας…

 

Η ορατότητα χάθηκε. Χαμένες, και οι δύο πλευρές.

 

Τώρα, οι ρητορείες έληξαν.

Οι αντιδράσεις σίγησαν.

 

Το «κουμπί-βόμβα» πατήθηκε.

Το πολύκροτο άρθρο 50 ενεργοποιήθηκε.

Αυτόματος χωρισμός. Τίποτα, ίδιο. Όλα άνω-κάτω…

 

Είναι αυτό το άρθρο ο ΜΟΝΟΣ νομικός δρόμος που θα επιχειρήσει να ισιώσει διαφορές.

Οξύτητες και υπερβολές.

 

Το αν θα τα καταφέρει να στηρίξει έναν ανεκτό συμβιβασμό.

Που θα σημαίνει αποτροπή της ρήξης των βαριών συνεπειών.

Θα θεωρηθεί άθλος.

 

Πάντως, σήμερα τρομάζει τους πάντες. Κοντινούς και μακρινούς των δύο διαζευγμένων.

Που όπως δείχνουν επιθυμούν συμφωνία συνεννόησης και όχι σύγκρουσης.

 

Όπως και νάχει.

Η έξοδος θα διασχίσει χρόνους αφώτιστους.

Θα περάσει, «μαρτύριο σταγόνας».

 

Γιατί σε κάθε παράγραφο του άρθρου 50 φωλιάζει και ο διάβολος της υπολεπτομέρειας.

 

Που αν συμβεί…

Η συμφωνία θα τρίζει. Θα καταπίνει καθυστερήσεις. Δεν θα κλείνει.

Θα είναι εντέλει μία τυφλή πορεία στο Άγνωστο.

 

Σήμερα το «αντίο φίλε», μπήκε σε αντίστροφη μέτρηση.

Οι θυελλώδεις συζητήσεις ξεκίνησαν.

 

Όπως μου είπαν από το Λονδίνο…

Σχεδόν όλοι οι Βρετανοί φοβούνται το Αύριο. Και το λένε.

Δεν κρύβονται.

 

Και οι ψηφοφόροι του «ναι» και οι ψηφοφόροι του «όχι».

 

Στην Ευρώπη πολλά άρθρα και δηλώσεις συμφωνούν:

Ότι αν σήμερα ξανάστηναν κάλπες…

Θα υπερψηφιζόταν «ΕΥΡΩΠΗ»-«ΟΧΙ, ΜΟΝΑΞΙΑ».

 

Η αγωνία κορυφώνεται.

Βροχή, τα ερωτήματα που δεν παίρνουν απαντήσεις για να ηρεμήσουν οι φοβισμένοι.

 

Όπως:

Τι θα συμβεί με τη στερλίνα;

Τι θα γίνει με τις επιχειρήσεις;

Θα αλλάξει η εξωτερική πολιτική;

Θα παραμείνει υπολογίσιμη δύναμη η Αγγλία;

 

Πέραν όλων αυτών των ανησυχιών αναδύεται μία ΜΕΓΑΛΗ ΘΕΣΜΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ που προσπαθούν να την υποβαθμίσουν σε λεπτομέρεια.

Άνευ σημασίας…

 

Και οι δύο πλευρές θεωρούν ΜΕΙΖΟΝ ΘΕΜΑ το ποιος θα είναι ο τελικός λογαριασμός και ποιος θα τον πληρώσει.

 

Η Κομισιόν έχει την απάντηση.

Δείχνει, Λονδίνο.

 

Η ομάδα των ειδικών που έκαναν φύλλο και φτερό τις διατάξεις της σύμβασης ένταξης υπολογίζουν στα 60 ΔΙΣ ΣΤΕΡΛΙΝΕΣ το κόστος εξόδου.

 

Αν τελικά βγει αυτός ο γιγαντιαίος λογαριασμός…

Τότε, μιλάμε για το ΠΙΟ ΑΚΡΙΒΟ αντίο του αιώνα.

 

Από την πλευρά της, η κυβέρνηση της Τερέζα Μέι θεωρεί τα 60 δις λίρες τερατώδη υπερβολή. Που δεν αξίζει διάψευση…

 

Όπως και να το κάνουμε, οι αλλαγές είναι μεγάλες και οδυνηρές.

 

Ακόμα και στο Πολίτευμα της Αγγλίας λόγω του ότι ΔΕΝ έχει γραπτό Σύνταγμα.

 

Έχει, όμως, ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ δημοκρατικών θεσμών.

 

Και η μεγάλη έκπληξη.

 

Το άρθρο 50 χαρίζει έκτακτες εξουσίες απόλυτου μονάρχη στην πρωθυπουργό Τερέζα Μέι.

 

Όπως αναφέρει άρθρο του στον Ιndependent o βουλευτής Κλάιβ Λούις του κόμματος των Εργατικών, η Μέι βάσει των νέων αρμοδιοτήτων της έχει εξουσίες που αντιστοιχούν σε αυτές ενός μονάρχη και τη δύναμη να καταργεί νόμους χωρίς να θέτει το θέμα προς ψήφιση στη Βουλή και φυσικά χωρίς να λαμβάνει τη σχετική έγκριση.

 

Κοινώς, χωρίς να λογοδοτήσουν στον λαό που έχει εκλέξει τα μέλη του Κοινοβουλίου. Αυτός μάλιστα ήταν και ο λόγος που ο Λούις παραιτήθηκε της σκιώδους κυβέρνησης του Τζέρεμι Κόρμπιν.

 

Η Μέι απέκτησε αυτή τη δύναμη με την έγκριση του Κοινοβουλίου το οποίο ουσιαστικά έδωσε «λευκή επιταγή» στην πρωθυπουργό για να διαπραγματευτεί τους όρους εξόδου της χώρας από την ΕΕ.

 

Κατά τη διαδικασία αυτή η κυβέρνηση θα ανακοινώσει μια σειρά από νόμους (που αφορά από τα εργασιακά και το περιβάλλον μέχρι τη γεωργία, τη μετανάστευση, το εμπόριο, τη φορολογία κλπ), ενώ θα καταργήσει άλλους που ίσχυαν μέχρι σήμερα και στο Ηνωμένο Βασίλειο αφού ήταν μέλος της ΕΕ σε μια αλλαγή που έχει ονομαστεί Great Repeal Bill.

 

«Ο σκοπός του Great Repeal Bill είναι λογικός – αλλά ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Είναι σχεδόν βέβαιο πως προκειμένου να επεξεργαστεί χιλιάδες νόμους η κυβέρνηση θα προσπαθούσε να εξασφαλίσει πρωτοφανείς εξουσίες.

 

Σύμφωνα με τις “ρήτρες του Ερρίκου του 8ου” -πήραν το όνομά τους από το καταστατικό που υιοθετήθηκε κατά τη περίοδο της Αγγλικής Μεταρρύθμισης και δεν χρησιμοποιήθηκαν με τον θάνατο του Ερρίκου- οι υπουργοί της κυβέρνησης αποκτούν την εξουσία να καταργούν νόμους χωρίς την έγκριση του Κοινοβουλίου.

 

Λαμβάνοντας υπόψη το εύρος του κοινοτικού δικαίου, κάτι τέτοιο θα μπορεί να περιλαμβάνει δικαιώματα, κανόνες προστασίας και standards που όλοι μας σήμερα έχουμε ως δεδομένα στην καθημερινότητά μας.

 

Τη νομοθεσία για (θέματα) ισότητας, τα εργατικά δικαιώματα, την προστασία του περιβάλλοντος και όλα θα αποφασιστούν από την κυβέρνηση χωρίς συζητήσεις στη Βουλή των Κοινοτήτων και την απαίτηση συγκέντρωσης ορισμένου αριθμού ψήφων».

 

Όπως σχολιάζει ο Λούις η Βουλή των Κοινοτήτων δεν έχει «εκχωρήσει ποτέ ξανά σε καιρό ειρήνης» τέτοιες εξουσίες και προειδοποιεί: «βρισκόμαστε μπροστά σε μια μάχη για τη Δημοκρατία μας και τα δικαιώματα μας, μια μάχη που θα καθορίσει τη χώρα μας τις επόμενες δεκαετίες».