«Ακυρώστε τις άδικες αποφάσεις μου»,

οι ιστορικές φράσεις του Ελευθερίου Βενιζέλου

προς τους δικαστές του πρώτου Συμβουλίου Επικρατείας

Το μίσος δεν αλλάζει τον κόσμο. ΤΟΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ.

Παγκόσμια αλήθεια, και στις μέρες μας.

Η ανεξέλεγκτη κρίση που μαίνεται στη Δικαιοσύνη γίνεται για τον πολίτη που είναι το αποκούμπι του εφιαλτικότερη και από τα μνημόνια που τον κρατούν αλυσοδεμένο.

Εκτός, της ζωής που ήθελε. Που μάτωσε. Που τα έδωσε όλα. 

Και με ένα νόμο και ένα άρθρο ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΡΠΑΞΑΝ.

Εικόνα αίσχους, κρατούντες και δικαστές που βγήκαν στους εξώστες.

ΑΛΛΗΛΟΒΡΙΖΟΝΤΑΙ. Οι γλώσσες τους χυδαίες. Ασυγκράτητες.

ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΗ ΨΥΧΗ ΘΕΣΜΩΝ ΚΑΙ ΛΑΟΥ.

Άφρονες. Βρίσκονται, στο παρά κάτι μη αναστρέψιμης συνταγματικής βλάβης και συνεχίζουν.

Ώρα, να θυμηθούν όλοι τους τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

ΤΟΝ ΗΓΕΤΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.

Κοιτάξτε –και ανατριχιάστε- τη ΔΙΑΦΟΡΑ ΧΑΟΣ που έχει ο Ηγέτης από τους ηγετίσκους…

Το 1929 ο Ελευθέριος Βενιζέλος ίδρυσε το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Τον «ένοπλο σωματοφύλακα» Δικαιοσύνης.

Τον προστάτη του πολίτη απέναντι και στους αυταρχισμούς του κράτους.

Ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Ελλάδας την ιστορική ημέρα έναρξης της λειτουργίας του νέου Ανώτατου Δικαστηρίου…

Κάλεσε τους δικαστές ΝΑ ΑΚΥΡΩΝΟΥΝ τις άδικες πράξεις και της δικής του κυβέρνησης.

Γιατί έτσι, όπως προειδοποίησε, «θα εμπεδωθεί στους πολίτες ένα αίσθημα ασφάλειας και εμπιστοσύνης απέναντι στο κράτος δικαίου».

Και συνέχισε τις βροντώδεις φράσεις νουθεσίας που έγραψαν ιστορία.

Τους τόνισε:

 «…Βέ­βαια δεν σας υπόσχομαι ότι η κυβέρνησις εκ προθέσεως θα διαπράξη παρανομίαν διά να σας δώση την ευκαιρίαν ν’ ακυρώσητε την πράξιν της και την επαναφέρητε εις την τάξιν.

Άλ­λωστε αν η αρχή της σοφίας εί­ναι ο φόβος του Κυρίου, η λει­τουργία του Συμβουλίου της Επικρατείας είναι η αρχή ίσως περισσοτέρας προσοχής εκ μέ­ρους των κυβερνώντων όπως αποφεύγουν παρανόμους πρά­ξεις.

Αλλ’ όσην προσοχήν και αν δείξωμεν είναι ανθρώπινον να υποπέσωμεν και εις παρανό­μους ενεργείας.

Όταν δε έστω και άνευ προθέσεως διαπράξη η κυβέρνησις καμμίαν παρανο­μίαν και έλθη το συμβούλιον της επικρατείας να της πη ότι της ακυρώνει την πράξιν της ταύ­την, σας βεβαιώ ότι θα έλθω προσωπικώς να συγχαρώ και να σφίξω το χέρι του προέδρου και των μελών του συμβουλίου της επικρατείας, διότι υπενθύ­μισαν εις την κυβέρνησιν ότι δεν έχει το δικαίωμα να παρανομή».

Απαντώντας κατά την ομιλία του ο πρώτος Πρόεδρος του Συμβουλίου Κων. Ρακτιβάν είπε μεταξύ των άλλων:

«Είναι επισήμως ήδη δεδηλωμένον ότι προς τον… θεσμόν του Συμ­βουλίου της Επικρατείας συν­δέεται η πλήρης εξασφάλισις της νομιμότητος εν ταις ενεργείαις της Διοικήσεως, υπό την διπλήν όψιν της προλήψεως υπερβασιών και της καταστολής ενδεχομένων τοιούτων.

Ο επιδιωκόμενος ούτος σκοπός λίαν ευγλώττως και εν δυσυπερβλήτω λαγωνισμώ συνοψίζεται εις την φράσιν: «να καταστήσωμεν την ημετέραν χώραν κράτος δικαίου» η «πολιτείαν δικαίου», ειδικώς δε εις ό,τι αφορά την Διοίκησιν».

Έτσι σαράντα χρόνια μετά, το 1969 καθοδηγούμενο από τον πρόεδρό του Μιχαήλ Στασινόπουλο, το Συμβούλιο της Επικρατείας ακύρωσε, παρά τις προκλητικές πιέσεις και απειλές των δικτατόρων, τις απολύσεις των δικαστικών λειτουργών, κρίνοντας ότι με το να απολυθούν χωρίς να υπάρχει προηγούμενη ακρόασή τους παραβιάσθηκε γενική αρχή του δικαίου, η οποία εγγυάται το δικαίωμα υπεράσπισης ενώπιον των διοικητικών αρχών.

Ετσι πήραν τη θέση τους στην πολιτική και νομική μας ιστορία οι αποφάσεις ΣτΕ 1811-1831/1969, το κρισιμότερο σκεπτικό των οποίων έχει ως ακολούθως:

«Επειδή το δικαίωμα ακροάσεως παντός κρινομένου προσώπου αποτελεί γενικωτέραν και θεμελιώδη αρχήν του δικαίου, διασφαλίζουσαν το στοιχειώδες δικαίωμα της υπερασπίσεως και εφαρμοστέαν εν πάση ευνομουμένη Πολιτεία.. .».

Η συνέχεια είναι λίγο ως πολύ γνωστή:

Μετά την έκδοση των ιστορικών αυτών αποφάσεων, οι οποίες εκτός από νομικό μνημείο συνιστούν και κορυφαία πράξη αντίστασης κατά της δικτατορίας, ο Μιχαήλ Στασινόπουλος απολύθηκε από τη θέση του προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας και τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό.