Στο «ανάκτορο» Πολιτισμού «Σταύρος Νιάρχος»

Ο ΜΕΓΑΣ ΠΛΟΥΤΟΣ

της Εθνικής μας Βιβλιοθήκης

Άυπνος, ο χρόνος. Ποτέ, δεν κοιμάται. Όπως, το χρήμα.

Κανένας, δεν του ξεφεύγει…

Χαρίζει, νιότη. Που παίρνει πίσω ύπουλα και αθόρυβα. Χωρίς, τύψεις…

Είναι, το μακρύ χέρι της Ιστορίας. Χωρίς ημερομηνία, ΔΕΝ υπάρχει γεγονός. Υλικό Αλήθειας…

Χωρίς χρονόμετρο ΔΕΝ υπάρχει Μνήμη.

Αυτός, καταγράφει ΚΑΙ ΘΥΜΙΖΕΙ τους ξεχασμένους Πατριώτες της ξενιτιάς που ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΑΝ την Πατρίδα τους.

Τους Έλληνες Ευεργέτες μίας άλλης Ελλάδας που δεν φοβάται.

Που μπορεί να σηκώνει το μπόι της. Το τεράστιο Χθες της.

Αριστοτέλης Ωνάσης, Σταύρος Νιάρχος, Γιάννης Λάτσης.

Οι σύγχρονοι Ευεργέτες.

Και πολλοί άλλοι ακόμη σπουδαίοι Έλληνες που έδωσαν εντολές στις οικογένειές τους –που αυτές τηρούν στο ακέραιο- να είναι διαρκής η ενίσχυση της χώρας τους με εθνική και κοινωνική ταυτότητα.

Γλυκιά, η Πατρίδα. Υπάρχουν βαριά ονόματα πελώριας εθνικής προσφοράς.

Ποιόν να πρωτοθυμηθείς;

Γεώργιος Αβέρωφ (1815-1899).

Αποστόλης Αρσάκης (1792-1874).

Ιωάννης Λεοντής-Βαρβάκης (1745-1826).

Ιωάννης Γεννάδιος (1844-1932).

Ζώρζης Δρομοκαίτης (1805-1880)

Ευάγγελος, Αθανάσιος & Κωνσταντίνος Ζάππας

Μαρίνος Κοργιαλένιος (1830-1911)

Γρηγόριος Μαρασλής (1831-1907)

Εμμανουήλ Μπενάκης (1843-1929)

Ιωάννης Σισμάνογλου (1820-1894)

Ανδρέας Συγγρός (1830-1899)

Βασίλειος Σιβιτανίδης (1830-1921)

Μιχαήλ Τοσίτσας (1787-1856)

Ευγένιος Ευγενίδης (1882-1954)

Το Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» σήκωσε ένα μνημειώδες έργο, παγκόσμιου δέους, στο Φαληρικό Δέλτα.

Δεν φοβήθηκε κρίση. Μνημόνια και μνημονιολογάδες…

Στον ουρανό της μαυρίλας, φώτισε Ελπίδα.

Είπαμε, αυτή η Ελλάδα, η άλλη Ελλάδα δεν κάνει πίσω. ΚΑΝΕΝΑ δεν φοβάται.

Απόδειξη, η Εθνική Βιβλιοθήκη.

Η χρυσή ταυτότητα χιλιετιών.

Ο Μέγας Πνευματικός Πλούτος μας βρήκε περίλαμπρη στέγη. Αντάξια, στο ελληνικό παρελθόν.

Έρχονται, τα εγκαίνια της ιστορικής συστέγασης.

Το μακρό ταξίδι δύο αιώνων της Εθνικής Βιβλιοθήκης από την Αίγινα του Καποδίστρια στο κτίσμα του Λουτρού στη Ρωμαική Αγορά και το Ναό του Αγίου Ελευθερίου στο Βαλλιάνειο στην Πανεπιστημίου και τώρα στο «ανάκτορο».

Θα χαίρεται, το δικό της όνομα. Στο Κέντρο Πολιτισμού «Σταύρος Νιάρχος».

Σύμφωνα πάντα με τον αρχικό προγραμματισμό της διαδικασίας μετεγκατάστασης «τα εγκαίνια των νέων εγκαταστάσεων και η επανέναρξη της εξυπηρέτησης του κοινού προγραμματίζονται εντός τους έτους.

Την ίδια στιγμή, το εμβληματικό κτήριο της οδού Πανεπιστημίου παραμένει στην κυριότητα της Εθνικής Βιβλιοθήκης.

Μακροπρόθεσμα, όταν ολοκληρωθούν οι απαραίτητες εργασίες αποκατάστασης, θα στεγάσει μέρος των συλλογών της.

Και θα επαναλειτουργήσει ως αναγνωστήριο, εκθεσιακός χώρος και πύλη ενημέρωσης για τις υπηρεσίες της Εθνικής Βιβλιοθήκης στο κέντρο της πόλης.

H Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος (ΕΒΕ) ιδρύθηκε τυπικά με το Διάταγμα, που εκδόθηκε στις 15 Μαΐου 1832, με την επωνυμία “Δημοσία Βιβλιοθήκη” και με Διευθυντή το Γεώργιο Γεννάδιο, που έφερε τον τίτλο του “Επιστάτου”.

Οι πρώτες “Σκέψεις περί σχηματισμού Εθνικής Ελληνικής Βιβλιοθήκης” δημοσιεύτηκαν από το φιλέλληνα Ι. Μάγερ σε άρθρο του στα “Ελληνικά Χρονικά” του Μεσολογγίου, τον Αύγουστο του 1824.

Η ιδέα υλοποιήθηκε το 1829 από τον Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος συμπεριέλαβε τη Βιβλιοθήκη μαζί με τα άλλα πνευματικά Ιδρύματα -Σχολεία, Εθνικό Μουσείο, Τυπογραφίας- στο Ορφανοτροφείο της Αίγινας.

Ανέθεσε την επιστασία της στον Ανδρέα Μουστοξύδη, Πρόεδρο της Επιτροπής του Ορφανοτροφείου, Έφορο και Διευθυντή του Εθνικού Μουσείου, Έφορο του Κεντρικού Σχολείου κ.λπ.

Στο τέλος του 1830 η Βιβλιοθήκη, που χαρακτηριζόταν από τον ίδιο το Μουστοξύδη ως Εθνική Βιβλιοθήκη, αριθμούσε 1.018 τόμους εντύπων βιβλίων, που είχαν συλλεγεί μετά από έκκληση των Αρχών προς όλους τους Έλληνες και φιλέλληνες, προς τους διοικητές και προς τις μονές της χώρας.

Το 1834 η Βιβλιοθήκη μεταφέρθηκε στη νέα πρωτεύουσα του Κράτους, την Αθήνα, και στεγάστηκε προσωρινά στο κτίσμα του Λουτρού (στη Ρωμαϊκή Αγορά) και αργότερα στην εκκλησία του Αγίου Ελευθερίου (δίπλα στη Μητρόπολη) και σε άλλα κτίρια.

Παράλληλα με την κρατική μέριμνα για τον εμπλουτισμό της με αγορές ιδιωτικών βιβλιοθηκών, όπως αυτή του Δημ. Ποστολάκα (1.995 τόμοι), η Βιβλιοθήκη δέχτηκε πολλές δωρεές βιβλίων, όπως αυτές των Χριστόφ. και Κωνστ. Σακελλαρίου (5.400 τόμοι), του Μάρκου Ρενιέρη (3.401 τόμοι) κ.ά.

Το 1842 η Δημόσια Βιβλιοθήκη (με 35.000 τόμους) ενοποιήθηκε με τη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου (15.000 τόμους) και συστεγάστηκαν, μαζί με τη Νομισματική Συλλογή, στο νέο κτίριο του Οθώνειου Πανεπιστημίου.

Πρώτος Έφορος (Διευθυντής) ορίστηκε ο Γεώργιος Κοζάκης-Τυπάλδος, που παρέμεινε στη θέση αυτή ως το 1863. Την εποχή αυτή η Βιβλιοθήκη εμπλουτίστηκε με σημαντικές δωρεές σπάνιων ξενόγλωσσων βιβλίων, προερχόμενες από βασιλείς και ηγεμόνες χωρών της Ευρώπης.

Με το βασιλικό διάταγμα του 1866 οι δύο Βιβλιοθήκες συγχωνεύτηκαν και διοικητικά σε μία, με τον τίτλο “Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος”.

Στις 16 Μαρτίου 1888 τέθηκε ο θεμέλιος λίθος του νεοκλασσικού μαρμάρινου κτηρίου, που χρηματοδοτήθηκε από τους Κεφαλλήνες αδελφούς Παναγή, Μαρίνο και Ανδρέα Βαλλιάνο.

Η Βιβλιοθήκη παρέμεινε στο κτήριο του Πανεπιστημίου μέχρι το 1903, οπότε μεταφέρθηκε στο νέο λαμπρό κτήριο, που σχεδιάστηκε από το Θεόφιλο Χάνσεν και οικοδομήθηκε με γενική επίβλεψη του Ερνέστου Τσίλλερ.

Για παραπάνω από ένα αιώνα η Εθνική Βιβλιοθήκη είχε ως στέγη της το Βαλλιάνειο κτίριο, στο κέντρο της Αθήνας (Πανεπιστημίου 32, Αθήνα) αλλά και δύο άλλα κτίρια (Αγία Παρασκευή – Νέα Χαλκηδόνα).

Σήμερα, γενικός διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης είναι ο Δρ. Φίλιππος Τσιμπόγλου.