Αναδύεται, η νέα υπερδύναμη

-Ο «Ιουστινιάνειος άθλος»

της δικής μας Αγιάς Σοφιάς

 

-«Σκύλες και Χάρυβδες»

 ξεδοντιάστηκαν…

 

-«Μάτια μεθυσμένα» σε ζωντανή

σύνδεση που δεν χορταίνουν να βλέπουν…

 

Την έδρα που υψώνεται

στη Νέα Φιλαδέλφεια

μίας ΑΕΚ, ΑΛΛΗΣ ΔΙΑΣΤΑΣΗΣ

 

ΥΠΕΡΑΤΛΑΝΤΙΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ – ΑΥΤΟΔΗΜΙΟΥΡΓΗΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

 

Η πολυτελής και πρωτόγνωρη ζωντανή σύνδεση τρέχει.

Οι εικόνες δέους συναρπάζουν.

Σπάνε, θερμόμετρα οι βρασμοί συγκίνησης.

 

Στήνει χορούς, ο ξεσηκωμός συναισθημάτων.

 

Μα τι γίνεται εδώ; ΤΙ ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ;

Γιγαντιαίοι ουράνιοι γερανοί.

Παρέλαση μηχανημάτων. Κάθε κοψιάς. Κάθε ειδίκευσης. Εξιδείκευσης. Υψηλοειδίκευσης.

 

Άγρυπνο μάτι. Ο υπερατλαντικός ηγέτης.

Αυτοδημιούργητη ισχύ.

Ο εμπνευστής και ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ιστορικού εγχειρήματος.

 

Ο Ένας που έφτασε –και ξεπέρασε- το άπιαστο.

Που γελοιοποίησε, στημένους σαμποτέρ.

Σαλεμένους γενίτσαρους.

Μοχθηρούς ψευτοαεκτζήδες.

Κουκουλοφόρους φθόνου και μίσους.

 

Όλοι αφοπλίστηκαν. Ξεμπροστιάστηκαν.

Κάποιοι έντρομοι, ακόμα τρέχουν…

 

Επιτόπου, αρχιμάστορες, μάστορες, μαστοράκια.

Πλήθος εργαζομένων.

Εκεί, καθημερινά, και ανυπόμονοι θεατές.

 

 

 

Η ζωντανή σύνδεση τρέχει…

 

Όλοι, βιάζονται.

Όλοι, στο γκάζι.

Σαν να υπάρχει κάποιος που τους κυνηγάει. Για να μην χάσουν ούτε δευτερόλεπτο.

 

Μα τι γίνεται εδώ; ΤΙ ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ;

 

Αποθέωση. Σείεται, το εργοτάξιο.

Πιάνει ταχύτητες. Έξω από όρια.

Σαν να απαγορεύεται, κάπως να κόψουν…

 

Ένας τρελός συναγερμός. Σαν να ξαναστήνεται ο Πύργος του Άιφελ.

Πως, λοιπόν, να συγκρατήσεις; Πώς να μην ραγίσεις; Να βουρκώσεις;

Όταν βλέπεις μπροστά σου ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟ το όνειρό σου να χτίζεται.

Να παύει να είναι όνειρο.

 

Εκτοπίστηκε, από την πραγματικότητα.

Το χειροπιαστό γεγονός.

Που τώρα τιμωρεί. Όλους τους πολέμιους του γηπέδου.

Κρυφούς και φανερούς. Κακομοίρηδες.

Ανθρωπάκια, μίας χρήσης…

 

Πώς να ελέγξεις τη χαρά σου;

Όταν αντικρύζεις το όραμά σου να χτίζεται.

Να αναδύεται η γηπεδάρα υπερομαδάρας.

Το όραμα, παύει να είναι όραμα.

 

ΧΕΙΡΟΠΙΑΣΤΟ γεγονός δέους, η δική μας Αγιά Σοφιά. Του δικού μας αιώνα.

 

Η προσφορά ΑΕΚ, στους επόμενους αιώνες.

Η ηγέτιδα Πολιτισμού και Μνήμης…

Που μπαίνει ορμητικά και προσθέτει νέες σελίδες στην πολυσέλιδη ιστορία της.

 

 

Η ζωντανή σύνδεση τρέχει…

 

Η Νέα Φιλαδέλφεια μας τρέχει. Όλους.

Η ανάσα της, ανάσα μας…

Το ποιος είναι ο σημερινός Ιουστινιανός οι πολλοί ξέρουν. Ίσως, και όλοι.

 

Και αυτός μας ξέρει. Όχι βεβαίως, τα εκατομμύρια ονόματα.

Αλλά ξέρει –και χαίρεται- το μεγαλείο της συντριπτικής πλειοψηφίας.

Όπως έζησε –και ζει- ελάχιστες αισχρότητες ελαχίστων.

Που ματώνουν την ενότητα «ΌΛΟΙ ΜΙΑ ΑΕΚ».

Τη δική του, ορκισμένη απόφασή του.

Που τελικά, ΘΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ. Και σε όποιον αρέσει…

 

Μόλις πήρε, τη μεγάλη απόφαση.

Αγιά Σοφιά, στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Χαράχτηκε, μόνο ΤΟ «ΕΜΠΡΟΣ».

Το «πίσω», απαγορεύτηκε.

Απελευθερώθηκε, η έδρα ψυχής.

 

Στο κάλεσμα-κάδρο ανέβηκαν δύο εικόνες.

Η πρώτη εικόνα, μαυροπίνακας ανοησίας.

Έδειχνε, μίζερους ψιθυριστές. Γελοίους.

Μονόχνωτους αντιρρησίες. Κατευθυνόμενους.

Καραμπινάτους «αναλφάβητους». Βλάκες.

 

Σαλιάριζαν αηδίες. Κάθε μέρα:

«Δεν γίνεται γήπεδο, ποτέ στη Νέα Φιλαδέλφεια».

 

Πιθήκιζαν, αυτό που είχε πει ηλιθίως, κάποιος με όνομα κάποτε…

Διαψεύστηκε βροντωδώς…

Και μία συγνώμη, δεν ψέλλισε. Έτσι για τα μάτια.

 

Η υπονόμευση συνεχής.

Αποκλείεται, διαλαλούσαν, να δώσει έγκριση το ΣτΕ.

Προπαγάνδιζαν, γιοκ άδεια. Δια παντός.

 

Και μετά, οικονομολόγοι.

Που θα βρεθούν τα τόσα πολλά εκατομμύρια;

Θεατρινισμοί απαξίωσης του ιστορικότερου έργου κάθε μέρα.

 

Όλες οι μουρμούρες των μουρμουριστών γελοιοποιήθηκαν.

ΗΤΤΗΘΗΚΑΝ.

 

Μερικοί συνεχίζουν και σήμερα.

Αδιόρθωτοι. Και ασυγχώρητοι.

 

Ο μπροστάρης προχωρεί. Ακάθεκτος.

Σαλτάρει, πάνω από συρματοπλέγματα. Ψηλά και χαμηλά.

Αθλιότητες, αισχρές και άνανδρες.

Πρόστυχες και ηλίθιες.

Όπως, οι δημοτικοί «φασουλήδες».

Ο δημαρχάκος-«πινόκιο».

Ο λιγουλάκης με υποβολείς.

Ο παταγώδης ασήμαντος.

Το «ατύχημα βλάβης» στην περιοχή.

 

Όλους αυτούς, τους περιμένει –πολύ κοντινή- η ημερομηνία που θα λογοδοτήσουν.

Σε ώρες, χωρίς ελαφρυντικά. Χωρίς, οίκτο.

Ούτε, από «γάτα Ιμαλαίων». Που θεωρείται ψυχοπονιάρα…

 

Η δεύτερη εικόνα, «σταύρωση και ανάσταση».

Θα γράψω προσωπικά.

Δεν άντεχα τον ξεπεσμό.

Τον κατήφορο ντροπής.

ΑΕΚ, «μαιμού».

 

Επικεφαλής, άφραγκα ανθρωπάκια «μαιμούδες».

Για το ξεφτιλισμένο δευτερόλεπτο δημοσιότητας.

 

Νύχτα-μέρα, σαλταρισμένος πίεζα συνεχώς τον Δημήτρη.

Το «αδιαίρετο ένα» με την ΑΕΚ. Που και αυτός υπέφερε.

Κάποιο βράδυ πολύ αργά χτύπησε το τηλέφωνο.

Τον άκουσα και κύλισε αυθόρμητο το δάκρυ λύτρωσης.

ΞΕΚΙΝΑΜΕ. ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ.

 

Από εκείνη τη στιγμή όλα άλλαξαν.

Δεν με τσάκιζε όπως πριν θυμός και οργή όταν γύριζε η σκέψη μου στο εξευτελισμό και τους ξεφτιλισμένους που γκρέμισαν το γήπεδο.

Που άφησαν δεκαετίες άστεγη μία ομάδα πρωταθλητισμού.

Που την οδήγησαν στη χρεοκοπία.

Και στο βαρύτατο πένθος του υποβιβασμού.

 

Όταν ορμούσαν στο μυαλό μου, οι «σφυρίχτρες-φονιάδες».

Οι στημένες καταδίκες. Οι εν ψυχρώ σφαγές.

Η ΕΠΟ παράγκα του ΕΝΟΣ.

Ο μασκαρο-πρώτος της 20ετίας.

 

Με 20ετή ΕΥΤΡΑΦΗ πλούτο από την ΟΥΕΦΑ.

Που οι ανταγωνιστές, ΑΕΚ και Παναθηναϊκός,  ΔΕΝ ΑΓΓΙΖΑΝ.

Και κατέληξαν. Σφαγμένοι και πτωχευμένοι…

 

Η ατιμία κορυφώθηκε. Οι κλοπές ξεπεράστηκαν.

Έγιναν, μαφιόζικη αρπαγή.

Η βάρια πρόκληση κατάκτησης πρωταθλήματος στα χαρτιά…

Που οι συμμορίες νομιμοποίησαν.

 

Κάποια στιγμή εξερράγη πόλεμος διαρκείας κατά της διαφθοράς.

Αδιάφθοροι, και οι γνωστοί ανήθικοι…

Οι εισαγγελείς και ανακριτές έπιασαν επιτέλους την εγκληματική οργάνωση.

Κήρυξαν, ποινικές διώξεις.

Ο Άρειος Πάγος, ταφόπλακα συγκάλυψης. Τα κακουργήματα έγιναν άσφαιρα πλημμελήματα.

Η ελπίδα κάθαρσης ξανατράπηκε σε φυγή.

 

Η ζωντανή σύνδεση τρέχει…

 

Καρέ-καρέ, η πορεία ΠΡΟΣ ΤΟ ΟΛΟΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ.

Της Οικουμενικής ΑΕΚ!

 

Υ.Γ.

Θυμίζω. Όποιος είναι με την Ελπίδα και κατά του φόβου.

Με τη Δημιουργία και κατά της απραξίας.

Με την Ενότητα και κατά της διχόνοιας…

Είναι δική του, η επόμενη μέρα.

Δικό του, το Αύριο.

Ο κανόνας ενότητας ισχύει για όλους.

Πολιτεία και ομάδες.

ΌΤΑΝ δεν τηρείται.

Τιμωρεί, χωρίς διακρίσεις.