Η ΑΕΚ στο Ρίο υπέγραψε
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
Παγκόσμιας Πρωταθλήτριας!!!

Η ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη ντρόπιασε
-και μοίρασε πόνο-
τον τίτλο της Πρωταθλήτριας

Εκεί, στο Ρίο…
η μια ΑΕΚ εκτόξευσε την αξία της
στην ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!
Γολιάθ, ο Δαυίδ!

Εκεί, η βροντώδης ανατροπή συσχετισμών.
Πάνοπλων.
Η συντριβή υποτιμητικών σχολίων.
Εμπαθών προβλέψεων…
Εκεί, ισοπεδώθηκε η ανισότητα. Ξεφτιλίστηκε η πομπώδης ρητορική…
Εκεί, ΗΤΤΗΘΗΚΕ και ο φθόνος.
Η ξέχειλη ζήλια με τις χολερικές γλώσσες…

Τώρα, όλα τα χρώματα ομορφιάς δικά μας.
Στα νοτισμένα με συγκίνηση μάτια μας ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ! Ο παγκόσμιος θρίαμβος!
Που συνταράσσει το μέσα μας. ΠΟΥ ΣΤΟΛΙΖΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ!
Έπος, που δεν χορταίνεται. Που ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΕ ακόμα και το απειροσύνορο σύμπαν.
Το Έβερεστ, δεν είναι όνειρο. Θα το πατήσει. Είχα γράψει προ ημερών.
Γιατί, το ΓΕΝΕΘΛΙΟ ΜΕΤΑΛΛΟ του 68 θα μετρήσει και στην τιτανομαχία του Ρίο.
ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΗΣΕ!

Δικό της. Καταδικό της από χθες (17/2/2019) το υπέρτατο αθλητικό παράσημο.
Το Διηπειρωτικό τρόπαιο!

Εκεί, στο Καραϊσκάκη…
Η άλλη ΑΕΚ, η πρωταθλήτρια. Κήρυξε πένθος. Αυτοπυροβολήθηκε.
Έπαιξε ΚΑΙ ΝΙΚΗΣΕ μόνο στο πρώτο ημίχρονο. Σαν να μας ειρωνευόταν…
Και πότε; Τις στιγμές που οι γαύροι ξεφώνιζαν τους ένστολους γαύρους τους.
Βγήκε στο δεύτερο ημίχρονο σαν υπνωτισμένη.
Νυχτωμένη ελπίδα που αυτοτέθηκε εκτός μάχης. Αγνώριστη.
Αγνώριστοι ξαφνικά και παίκτες κλειδιά.

Έπαιζαν σαν να βλέπεις άδειες φανέλες.
Άδεια καρδιά. Άδειο ΦΙΛΟΤΙΜΟ.
Πρόσφεραν γκολ εξευτελισμού. Γκολ κλόουν.
ΠΡΟΔΩΣΑΝ, ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ!
Μοίρασαν πόνο. Ακραίο πόνο.
Βαθιά μαχαιριά ντροπής.
Που ΔΕΝ συγχωρείται.
Νεκρανάστησαν πεθαμένους από το τρίτο λεπτό.
Αυτός ο απότομος ξεπεσμός. Δεν εξηγείται. Τρελαίνει και τους ψυχιάτρους…
Και σε καμία περίπτωση, δεν δικαιολογείται.

Κρατάω το μυαλό μου στο θαύμα του Ρίο.
Μένω και ηρεμώ στην περήφανη ΑΕΚ.
Σε αυτή που απολαμβάνει την Παγκόσμια υπόκλιση.
ΠΑΝΑΞΙΑ! Κι εγώ μαζί της…
Αποσύρω τη σκέψη μου από το Καραϊσκάκη του β’ ημιχρόνου.
Την ΑΕΚ β’ κατηγορίας. Διώχνω τη σκοτούρα που με πληγώνει.
Την απαίσια εικόνα παικτών που ήταν να σαν είχαν
χαλίκια και αγκάθια μέσα στα παπούτσια τους…

Κλείνω τα μάτια μου. Ίσως έτσι μπορέσω κάποια στιγμή να ξεπεράσω…
αυτή την αφύσικη, διπρόσωπη και ανεξήγητη εικόνα.

Το πως η νικηφόρα η ομάδα στο πρώτο μισό ματς…
έγινε στο δεύτερο αξιολύπητη σκιά. “ΠΕΡΑΣΤΕ ΓΑΥΡΟΙ” (!!!)
Να γιατί, είναι αυτές τις ώρες “λιποτάκτες” της καρδιάς μου…